Η ΕΕ θα συζητήσει και πιθανότατα θα αποφασίσει, κατά την προσεχή Σύνοδο Κορυφής της (10-11 τρέχ.) την έκδοση ομολόγου για τη χρηματοδότηση ενέργειας και άμυνας. Πρόκειται για γαλλική πρόταση, που προς το παρόν δεν την συμμερίζεται η Γερμανία. Μια τέτοια ενέργεια φαίνεται να είναι, όχι απλώς επιβεβλημένη, αλλά και η μοναδική ίσως, που θα μπορούσε να αντιμετωπίσει το τωρινό αδιέξοδο. Διότι, οι σκέψεις της Ευρώπης για την εξεύρεση πιθανών τρόπων απεξάρτησής της από τη ρωσική ενέργεια βρίσκονται, ασφαλώς, στην ορθή πλευρά, αλλά δυστυχώς είναι προς το παρόν αβέβαιου αποτελέσματος, και επιπλέον χρειάζονται χρόνο. Και πως, λοιπόν, να μην εκτιμήσει κανείς δεόντως τη συνεχή προσπάθεια της Γαλλίας να προτείνει θετικές πρωτοβουλίες για την Ευρώπη, στα ακανθώδη προβλήματά της, αλλά και πως ακόμη και κυρίως να μην εύχεται να περνούσαν σε αυτήν τα ηνία της Ευρώπης;
Επανέρχομαι στη γαλλική πρόταση, η οποία αν τελικώς υιοθετηθεί από την ΕΕ, η υλοποίησή της θα συνδυαστεί, αναγκαστικά, με τεράστιο κόστος, που ωστόσο η αποδοχή του θα αποτελεί μονόδρομο για τις χώρες μέλη. Το τεράστιο αυτό κόστος του σχεδίου αυτού, στα σκαριά, που θα κατανεμηθεί προφανώς στα κράτη-μέλη, με βάση ορισμένα αναλογικά κριτήρια, θα είναι ιδιαιτέρως επαχθές για εκείνες τις οικονομίες που ήδη έχουν υψηλό χρέος και ειδικότερα για την Ελλάδα με το υψηλότερο. Το ελληνικό χρέος έχει υπερβεί το 200% ως ποσοστό στο ΑΕΠ της, και η αναπόφευκτη συμμετοχή της στο συζητούμενο γαλλικό σχέδιο, αν αυτό υλοποιηθεί, κινδυνεύει να το οδηγήσει κοντά στο 300% αντίστοιχα, ενόσω το ΑΕΠ της κινδυνεύει να είναι καθηλωμένο, τα προσεχή χρόνια.
Ένα τέτοιο θηριώδες χρέος είναι αδύνατον να πέσει στους ώμους οποιασδήποτε οικονομίας, χωρίς να την κονιορτοποιήσει. Ειδικώς, και όταν πρόκειται για οικονομία, η οποία δεν έχει δικαίωμα εκτύπωσης εθνικού της νομίσματος.
Τίθεται, συνεπώς, για την Ελλάδα, μαζί με την λύση του προβλήματος της ενέργειας , αν το σχέδιο υιοθετηθεί, και αμεσότατο ζήτημα ζωής και θανάτου της. Επιβάλλεται, αμέσως και τώρα να διαμορφωθεί σοβαρή πρόταση, με προβολή των άλλωστε αυταπόδεικτων σχετικών επιχειρημάτων, που να απαιτεί (όχι να εκλιπαρεί) την ολοκληρωτική διαγραφή του χρέους (με την επίκληση φυσικά και την προβολή και όλων των υπολοίπων κορυφαίων επιχειρημάτων, που διαθέτει η χώρα μας στο συγκεκριμένο αυτό θέμα, και που προσπάθησα στο μέτρο του δυνατού να τα προβάλω μέσα από πολυάριθμα άρθρα μου στην Ελλάδα και στο εξωτερικό). Διότι, ασφαλώς, αποτελεί ευάρεστο έργο να κόπτονται, κατά περίπτωση, οι αρμόδιοι της ΕΕ και οι Έλληνες ομόλογοί τους, για την επικράτηση της δημοκρατίας, της ελευθερίας και της δικαιοσύνης στα πέρατα της υφηλίου, όχι όμως ωστόσο αν και όταν ταυτόχρονα δέχονται να έχουν καταδικάσει το πιο αδύναμο μέλος, στα μαρτύρια που υπέστη και εξακολουθεί να υφίσταται η Ελλάδα (και η Κύπρος), στο διάστημα των 11 τελευταίων ετών (και πολλών δεκαετιών για την περίπτωση της Κύπρου) .
