Είμαστε εδώ και απαιτούμε να μας ακούσει η υφήλιος
Οι Τούρκοι επιτίθενται, συνεχώς, εναντίον μας, ασφαλώς χωρίς να έχουν δίκαιο, αλλά όμως έχοντας καταστρώσει λεπτομερές σχέδιο, το οποίο προωθούν σπιθαμή προς σπιθαμή. Το σχέδιο αυτό, φαινομενικά απλοϊκό, απειλεί ωστόσο μακροχρονίως να καταλήξει σε εξαιρετικά επικίνδυνες συνέπειες για την πατρίδα μας, όπως αποδεικνύει σε σημαντικό βαθμό, και το δράμα της Κύπρου.
Η Τουρκία φαίνεται να χρησιμοποιεί, ανάμεσα και σε άλλα, μια «προφορική χρησικτησία», η οποία στα πρώτα της στάδια επαναλαμβάνεται συνεχώς, και με διάφορες αφορμές, αδιαφορώντας παντελώς για την έλλειψη στηριγμάτων στο Διεθνές Δίκαιο. Η επανάληψη αυτή δημιουργεί νοητικές καταστάσεις, οι οποίες σε κάποια ευνοϊκή διεθνή συγκυρία κινδυνεύουν να μετρήσουν πολύ, ίσως και περισσότερο από το Διεθνές Δίκαιο.
Έτσι, λοιπόν, η υφήλιος ακούει σε σχεδόν καθημερινή βάση, από επίσημα τουρκικά χείλη, ότι τα ελληνικά νησιά δεν είναι «ακριβώς» ελληνικά, ότι κολυμπούν σε νερά που δεν είναι «καθαρά ελληνικά», ότι εμείς στην Ελλάδα καταπατούμε «εμφανή» τουρκικά δικαιώματα, σχετικά με τα νησιά, ότι «τι να κάνουν οι Τούρκοι», εφόσον οφείλουν να προστατεύσουν τα «εθνικά τους δίκαια»;;;;; Τροπάρι στο τροπάρι, σε καθημερινή βάση, ανοίγονται αφανείς προς το παρόν «τρύπες αμφιβολιών», οι οποίες, αν δεν αποστομωθούν εδώ και τώρα, αν δεν απαντηθούν αμέσως και με αποτελεσματικό τρόπο, αναπόφευκτα τροχοδρομούν για το μέλλον, χωρίς ουδόλως να βιάζονται, λιθαράκι στο λιθαράκι, τα επεκτατικά τουρκικά σχέδιά τους.
Δυστυχώς, στον περίγυρο της ΕΕ, αποτελεί θανάσιμο σφάλμα η εναπόθεση ελπίδων σε δικές της αποτελεσματικές αντιδράσεις, καθώς οι μόνιμες επιλογές της για ουδέτερη στάση έλαμψαν περίτρανα για ακόμη μια φορά στην κρίση της Ουκρανίας. Παρότι, ο κυρίαρχος λόγος δημιουργίας της ΕΕ ήταν, ακριβώς, ο περιορισμός της απόλυτης ισχύος των ΗΠΑ στο διεθνή στίβο, ακόμη και όταν το πρόβλημα αφορά την Ευρώπη, όπως συμβαίνει τώρα με την Ουκρανία, η ΕΕ αναμένει τη λύση από τις ΗΠΑ. Και, συνεπώς, είναι ζήτημα ζωής και θανάτου, εμείς μια σταλαγματιά χώρας, να υψώνουμε τη φωνή μας και να αποδεικνύουμε χιλιάδες φορές, αν χρειάζεται, τις βάσεις των δικαίων μας.
Όλα αυτά τα παραπάνω, για να ενώσω την ικανοποίηση μου με αυτήν, όπως υποθέτω, όλων των Ελληνίδων και Ελλήνων, επειδή ο δικός μας ΥΠΕΞ (και δεν είναι η πρώτη φορά, αλλά και δυστυχώς δεν είναι πάντα) έβαλε με εξαιρετικό τρόπο την Τουρκία, στη θέση της: «Να αποβληθεί από το ΝΑΤΟ»…. Εξυπακούεται, ότι δεν πρόκειται να γίνει κάτι τέτοιο! Αλλά, η «απειλή» παίρνει θέση δίπλα στους τουρκικούς παραλογισμούς, δείχνει ότι υπάρχουμε, ότι αντιδρούμε έντονα, ότι είμαστε εδώ και απαιτούμε να μας ακούσει η υφήλιος……ότι δεν λουφάζουμε, δεν φοβόμαστε, απαιτούμε γενικότερη αναγνώριση των δικαιωμάτων μας. Αλλά, ακόμη, και ότι προσπαθούμε να θέσουμε προ των ευθυνών τους τις Μεγάλες Δυνάμεις, που ρίχνουν μονίμως τη σκιά τους επάνω από τη χώρα μας. Δηλαδή, μονίμως, τα τελευταία 200 χρόνια.
