Της Μαρίας Νεγρεπόντη – Δελιβάνη – Δημοσιεύτηκε στο Newsbreak στις  14.03.2024

 

Αμέσως μετά τη δημόσια παιδεία, ο νόμος κατάργησης της οποίας ψηφίστηκε προ ημερών (σε πείσμα της αντισυνταγματικοτητας του), ακολουθούν συνοπτικές διαδικασίες για την ιδιωτικοποίηση και της δημόσιας υγείας.

Στις 02.01.2023 δημοσίευσα άρθρο μου στο Slpress, που αναδημοσιεύεται και στο τελευταίο μου βιβλίο «Για την Ελλάδα που ματώνει» και που επιγράφεται : «Τίτλοι τέλους στο ΕΣΥ μέσω του Νομοσχεδίου για την Υγεία». Στο άρθρο μου εκείνο αναφέρομαι στο νομοσχέδιο Γκάγκα και υποστηρίζω ότι το δράμα των 7000 υγειονομικών, που επί 14 μήνες (τότε) ήταν πεταγμένοι στο δρόμο, χωρίς μισθό, «θα μπορούσε να εκληφθεί ως μέσο διευκόλυνσης της μετάβασης της υγείας από δημόσιο σε ιδιωτικό καθεστώς». Αναφέρομαι ειδικότερα στα άρθρα 7 και 8 του περί ου νομοσχεδίου, που θεμελιώνουν την κατάργηση του ΕΣΥ, καθώς αυτά καταργούν την πλήρη και αποκλειστική απασχόληση των νοσοκομειακών γιατρών, που αποτελεί τη βάση του ΕΣΥ.

Παράλληλα με τη διάνοιξη της παραπάνω κερκόπορτας, συνεχίστηκε στο μεταξύ και μάλιστα εντατικοποιήθηκε η υποβάθμισή της δημόσιας υγείας, σε όλα της τα επίπεδα, σε σημείο που να αποκλείεται η συνέχισή της. Οι συνθήκες, που ήδη επικρατούν σε αυτήν, είναι αυτόχρημα αξιοθρήνητες, καθώς πολλές τους εκφάνσεις δύσκολα συναντώνται ακόμη και στις πλέον υπανάπτυκτες χώρες της υφηλίου. Η θλιβερή αυτή εικόνα (όπως και η παράλληλη στη δημόσια παιδεία) αποτελεί στάδιο της πορείας της προς την ιδιωτικοποίηση .

Η εξαθλίωση αποτελεί την πάγια προετοιμασία ιδιωτικοποίησης

Η εξελικτική διαδικασία δημοσίων υπηρεσιών κοινής ωφελείας, προκειμένου να καταστούν ώριμες για ιδιωτικοποίηση, παρότι επιχειρείται με πληθώρα μεθοδεύσεων κατά περίπτωση, υιοθετεί ωστόσο την ίδια γενικότερη τακτική. Δηλαδή, αυτήν της σταδιακής εξαθλίωσής τους, που υλοποιείται με συνεχείς περικοπές χρηματοδότησης, με μεθοδεύσεις αποθάρρυνσης της στελέχωσής τους από αξιόλογα εκάστοτε άτομα, με κλείσιμο βάσεων και παραρτημάτων τους, με την επίδειξη αδιαφορίας για την υιοθέτηση εκσυγχρονισμού τους κ.ο.κ. Ο στόχος όλων αυτών των διαδοχικών προσπαθειών κατεδάφισης των δημοσίων υπηρεσιών κοινής ωφελείας αποβλέπει στη συγκάλυψη της κυβερνητικής πρόθεσης ιδιωτικοποιησεων τους, ώστε να μην προκαλέσουν την απολύτως δικαιολογημένη αντίδραση των πολιτών.

Ακριβώς η ίδια αυτή τακτική ακολουθήθηκε και στις πιο πρόσφατες περιπτώσεις προετοιμασιών για ιδιωτικοποίηση, δηλαδή της δημόσιας παιδείας και του ΕΣΥ, αλλά και προηγουμένως σε αυτήν των ελληνικών σιδηροδρόμων.

Οι τραγικές συνέπειες των ιδιωτικοποιήσεων

Όπως το έχω ήδη πολλαπλώς υποστηρίξει , η ιδιωτικοποίηση τους και τα συμπαρομαρτούντα της ευθύνονται σε αποφασιστικό βαθμό, για το φρικτό έγκλημα των Τεμπών, ενώ η πρωτοφανής κατάσταση που εξακολουθεί να επικρατεί στους σιδηροδρόμους (με την καθημερινή απειλή νέων εγκληματικών συμβάντων) μας προετοιμάζει (φευ) για τη συνέχειά τους, καθώς ουδέν απολύτως βελτιώθηκε στον ένα χρόνο που μεσολάβησε από τότε.

Δεν είναι εύκολο να αξιολογήσει κανείς ποιάς, από τις βασικές αυτές υπηρεσίες κοινής ωφέλειας, η ιδιωτικοποίηση οδηγεί σε υψηλότερου βαθμού κινδύνους για τη ζωή και το ευ ζην των πολιτών. Για την περίπτωση των σιδηροδρόμων, η κόλαση των καταστροφών υπήρξε άμεση και δυστυχώς ο θανάσιμος κίνδυνος είναι πάντοτε μπροστά μας. Για την περίπτωση της δημόσιας υγείας, η εξαθλίωση στην οποία έχει περιέλθει, καθώς και οι συνέπειές της, επεκτείνονται σε πιο μακρόχρονη βάση, καθώς αναβάλλονται εγχειρήσεις και θεραπείες, που καθημερινά απειλούν με μη αντιστρέψιμη επιδείνωση της υγείας ή και με πρόωρο θάνατο των εκάστοτε θυμάτων. Αναφορικά με την παιδεία, οι δυσμενείς επιπτώσεις εμφανίζουν συνέχεια και επέκταση, συρρικνώνοντας σε ολοένα μεγαλύτερη βάση, τις μοναδικές πνευματικές δυνατότητες των Ελληνοπαίδων.

Η δημόσια παιδεία μας, ανήκει ήδη στο παρελθόν, μετά την ψήφιση του νόμου υπέρ της εισβολής μη κρατικών πανεπιστημίων, εκτός και αν η συνεχιζόμενη αντίδραση των φοιτητών αναχαιτίσει την εξαφάνισή της.

Γιατί τα μη κρατικά πανεπιστήμια είναι πρόωρα στην Ελλάδα

Επαναλαμβάνω, όπως το κατέστησα σαφές (άρθρο μου στη Δημοκρατία της 12.02.2024) ότι η αντίθεσή μου για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια εδράζεται στην πεποίθησή μου ότι η υιοθέτησή τους προϋποθέτει την ύπαρξη εύρωστων δημοσίων ΑΕΙ, που να στέκονται στα πόδια τους και όχι καταρρέοντα, όπως φευ έχουν καταντήσει τα ελληνικά ΑΕΙ (παρά τις κάποιες αναλαμπές τους, διεθνώς, που ακόμη μας κάνουν περήφανους).

Οι θανατηφόρες περιπέτειές του ΕΣΥ

Να επανέλθω στο θέμα της δημόσιας υγείας, η οποία έχει πλέον ολοκληρωτικά καταρρεύσει. Μέσω των απογευματινών χειρουργείων καταβάλλονται απελπισμένες προσπάθειες διατήρησής της στη ζωή, με τεχνητά μέσα. Ωστόσο, σε πείσμα της όντως εφευρετικής τους πρωτοτυπίας, είναι πλέον ή ξεκάθαρο ότι τα απογευματινά χειρουργεία αποτελούν σύντομο ενδιάμεσο σταθμό προς την ιδιωτικοποίηση της δημόσιας υγείας. Η ιδιωτικοποίηση θα εισβάλει αυτόματα στο σαθρό αυτό σύστημα, μετά την εξάντληση των χρημάτων, που τώρα καταβάλλονται για τη συντήρησή των απογευματινών χειρουργείων και την αμοιβή των γιατρών, από το Ταμείο Ανάκαμψης.

Γιατί η ιδιωτικοποίηση υπηρεσιών κοινής ωφέλειας είναι καταδικαστέα

Μα, θα διερωτηθούν ορισμένοι, που δεν έχουν γνώσεις, σχετικά με την ειδική και ύψιστη αποστολή των υπηρεσιών κοινής ωφελείας, στις σύγχρονες κοινωνίες: γιατί, δηλαδή, είναι κάτι το τόσο κακό η ιδιωτικοποίησή τους;

Να ξεκαθαρίσω ότι η απαγόρευση ιδιωτικοποίησης των υπηρεσιών κοινής ωφελείας, δεν εμπίπτει και απαγορεύεται να εμπέσει στη δίνη της προ αιώνιας διαμάχης ανάμεσα στον άκρατο φιλελευθερισμό, που αντίκειται σε οποιασδήποτε μορφής κρατικοποίηση, και στον παρεμβατισμό, που είναι εκ πεποιθήσεως εναντίον των ιδιωτικοποιήσεων. Η αντίθεση, ανάμεσά τους, υπάρχει και φοβούμαι ότι δεν θα εκλείψει. Αντιθέτως η ανθρωπότητα θα είναι εσαεί καταδικασμένη να ζει εναλλασσόμενες περιόδους στις οποίες θα υπερισχύει η μία ή η άλλη από τις δύο αυτές ιδεολογίες.

Από την πλευρά μου θεωρώ αυταπόδεικτο ότι και ο δημόσιος και ο ιδιωτικός τομέας είναι εξίσου σημαντικοί και απολύτως απαραίτητοι για την ομαλή ανάπτυξη της οικονομίας, και συνεπώς οφείλουν να συνεργάζονται αρμονικά και να αλληλοσυμπληρώνονται, αλλά όχι να αλληλοσπαράσσονται.

Ποια η ιδιαίτερη θέση των υπηρεσιών κοινής ωφέλειας στην οικονομία

Ωστόσο, η παραπάνω αυτή διαμάχη ουδόλως εμπίπτει στο οξύτατο όσο και απάνθρωπο θέμα των αποφάσεων ιδιωτικοποίησης υπηρεσιών κοινής ωφελείας. Και τούτο, για τον πολύ απλό λόγο ότι, δηλαδή, αυτές οι υπηρεσίες απαγορεύεται, από τη φύση τους, να ιδιωτικοποιηθούν.

Παρότι το «γιατί» οφείλει να είναι αυταπόδεικτο, το συνοψίζω: η κρατική παρέμβαση και φροντίδα, και όχι η επιδίωξη του κέρδους, αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για να εξασφαλιστούν, στο μέτρο του δυνατού, τα συμφέροντα των ασθενέστερων, σε τομείς απολύτως κρίσιμους για την επιβίωση και την ανέλιξή τους, όπως είναι μεταξύ και άλλων, η παιδεία και η υγεία.

Δυστυχώς τώρα αυτά θα συμβούν στην Ελλάδα

Οι πλουσιότεροι, σε μια κοινωνία, είναι σε θέση να πληρώσουν γιατρούς και κλινικές προκειμένου να εξασφαλίσουν τα εκάστοτε απαραίτητα για την επιβίωσή τους. Οι φτωχότεροι όχι. Γι αυτό και χρειάζεται ένα ΕΣΥ σε αξιοπρεπή και όχι σε καταρρέουσα κατάσταση. Αναφορικά με την παιδεία, είναι ανεπίτρεπτο, σε σύγχρονο κράτος δικαίου, να λαμβάνει μέτρα εξασφάλισης της μόρφωσης των παιδιών των πλουσιότερων κοινωνικών κατηγοριών σε βάρος των παιδιών των υπολοίπων.

Αλλά γιατί να συμβούν όλα αυτά;

Δεν θα ήθελα να αποδεχθώ ότι οι παραπάνω αυτές, αυτόχρημα καταδικαστέες αποφάσεις, αλλά και όσες ανάλογες προηγήθηκαν, αλλά και όσες απειλούν να ακολουθήσουν, αποτελούν πράγματι προϊόν ελεύθερων, ώριμων και υπεύθυνων αποφάσεων των εκάστοτε αρμοδίων, πρώην, νυν ή και μελλοντικών.

Με παρηγορούν οι υποθέσεις, που οπωσδήποτε δεν απέχουν της πραγματικότητας, με βάση τις οποίες όλες αυτές οι διαρκών εγκληματικών συνεπειών αποφάσεις προέρχονται από μια, χωρίς όρια υποτέλεια (όπως την αναλύω και την καταδικάζω στο τελευταίο μου βιβλίο μου: «Για την Ελλάδα που ματώνει»). Και που συνεπώς, ειδικά τώρα, παραμονές της 25ης Μαρτίου, θέλω να πιστεύω ότι αν επιστρατεύσουμε όλα όσα φωλιάζουν στο πριν και στο τώρα της πατρίδας μας, αν πάψουμε να εκλαμβάνουμε την ύπαρξη και την ιστορία μας, ως παρελθόν, ως συντηρητικότητα, ως οπισθοδρομικότητα, ως σκοταδισμό, ως ακροδεξιό καταστάλαγμα και ως όλα τα λοιπά γνωστά σχετικά με την περίπτωση, θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε φίλους-εταίρους-συμμάχους, αλλά και εχθρούς, όχι ως υπήκοοι, αλλά τουλάχιστον ως ίσοι προς ίσους. Προπαντός, κοιτάζοντας τους στα μάτια, και ποτέ υποκλινόμενοι, απαιτώντας το ευνόητο: λύσεις για την πατρίδα μας, που δεν την τελειώνουν, αλλά που αντιθέτως εγγυώνται την επιβίωσή της.