Ένα από τα πολλά και δυσεξήγητα συμβάντα είναι και το γεγονός ότι –εκτός μεμονωμένων περιπτώσεων– ο κύκλος συγκάλυψης δεν προστάτευε μόνο την εκάστοτε κυβέρνηση, που υπέγραφε, που συναινούσε, που υποχωρούσε, που συνοδοιπορούσε με συμφέροντα αλλότρια και εναντίον των εθνικών δικών μας, αλλά και την αντιπολίτευση. Και εύλογα διερωτάται κανείς τι το τόσο φοβερό μπορεί να κρύβεται πίσω από την ανεπίτρεπτη, γενικευμένη και ήδη παγιωμένη μεθόδευση συμπόρευσης.

Οι πιθανότερες απειλές, που κάπως διέρρευσαν ή που, κατά καιρούς, τις φανταστήκαμε είναι:

Πρώτον, να μας πετάξουν από το ευρώ. Η απειλή αυτή εκτοξεύτηκε αρκετές φορές, αφού είχε προηγηθεί μεθοδική τρομοκράτηση, κυρίως από τα συστημικά ΜΜΕ, σχετικά με τα φρικτά μαρτύρια που δήθεν μας ανέμεναν, αν αυτή είχε πραγματοποιηθεί. Η απαρίθμηση, βέβαια, των πιθανών μαρτυρίων μας ήταν εμφανώς αφελής, ακόμη και για τους πλέον αδαείς, γύρω από την ΕΕ και τα νομισματικά-οικονομικά της.

Ωστόσο, ταυτόχρονα, με τις απειλές είχαν τεθεί σε εφαρμογή και μεθοδεύσεις αποθάρρυνσης της όποιας σοβαρής συζήτησης γύρω από αυτήν, καθώς και απαξιωτική αντιμετώπιση οποιουδήποτε τολμούσε να εκφράσει αμφιβολίες, σχετικά με το μέγεθος της καταστροφής, που μας ανέμενε εκτός ευρώ. Γι’ αυτό ουδέποτε υπήρξε σοβαρή συζήτηση γύρω από την εναλλακτική αυτή λύση. Τα αναπάντητα ερωτήματα είναι αναρίθμητα:

• Πώς οι αρμόδιοι επέδειξαν τέτοιας έκτασης ελαφρότητα, ώστε να πιστέψουν ότι η ΕΕ, της οποίας έτριζαν από τότε τα θεμέλια, θα τολμούσε ποτέ να ξεπετάξει οικειοθελώς την Ελλάδα από την Ευρωζώνη;
• Έστω και αν κατάλαβαν ότι όλα αυτά ήταν παραπειστικά και εκφοβιστικά, γιατί οι δικοί μας αρμόδιοι δεν έσπευσαν να ενημερώσουν το λαό και ταυτόχρονα να ζητήσουν βοήθεια για τη συνέχεια; Το πρόβλημα, όπως και οι τρόποι αντιμετώπισής του, δεν αποτελούσε ιδιωτική τους υπόθεση, αλλά αντιθέτως από αυτήν εξαρτιόταν το μέλλον της χώρας και η επιβίωσή του.
• Τίθεται το ερώτημα γιατί δεν δημοσιοποίησαν επίσημα αυτή την απειλή (αν υπήρχε), στην Ευρώπη και την υφήλιο, εκθέτοντας έτσι την έλλειψη συνοχής και αλληλοβοήθειας, στα πλαίσια της ΕΕ και ζητώντας στήριξη;

Δεύτερον, να φράξουν το σταγονόμετρο του ευρώ, αν δεν υποκύψουμε στις καταστρεπτικές τους απαιτήσεις. Και σε αυτήν, όπως και στην προηγούμενη απειλή παραμένει σκοτεινό το γιατί οι απειλούμενοι (υποθετικά πάντοτε) αρμόδιοι προτίμησαν να αναλάβουν μόνοι την τεραστίων διαστάσεων αυτήν ευθύνη, μακριά από το λαό, τον οποίον και αφορούσε η οποιαδήποτε λύση. Να σημειωθεί ακόμη ότι είναι δύσκολο να πειστεί κανείς ότι οι δικοί μας αξιωματούχοι θα είχαν την αφέλεια να πιστέψουν ότι η ΕΕ θα άφηνε την Ελλάδα, μέλος της Ευρωζώνης, να χρεοκοπήσει επισήμως εντός αυτής.

Τρίτον, δεν θέλω σε καμία περίπτωση να υπεισέλθω σε υποθέσεις προσωπικών εκβιασμών ή και προσωπικών υποσχέσεων, για ανταλλάγματα, διότι αρνούμαι, ακόμη και να σκεφθώ, ότι υπάρχουν Έλληνες και δη αξιωματούχοι, που θα ξεπουλούσαν την πατρίδα τους, χάριν προσωπικού οφέλους.

Η υπόθεση Γεωργίου

Το συνέδριο της Καθημερινής, θα μπορούσε να είναι η χρυσή ευκαιρία για σημαντικές αποκαλύψεις και ακόμη περισσότερα για την αίτηση συγγνώμης από τον ελληνικό λαό, αν μη τι άλλο για συμπεριφορά χωρίς όρια υποτέλειας των εκεί παρευρισκομένων τέως κυβερνητικών. Για την πλήρη υποταγή τους στα συμφέροντα της Δύσης, έστω και αν εξαθλίωναν έτσι την πατρίδα. Αντί, όμως, αυτών οι συζητήσεις στο συνέδριο στράφηκαν γενικώς στο “άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε”.

Η μοναδική αξιόλογη ομολογία ήταν αυτή του Ευκλείδη Τσακαλώτου, περί «πιέσεων της Τρόικας, προς τη Δικαιοσύνη, για την απαλλαγή του κ. Γεωργίου». Όχι πως τα πέριξ αυτής της υπόθεσης δεν ήταν αρκούντως γνωστά, για όσους ήθελαν να τα γνωρίζουν. Ωστόσο, χάρη σε αυτή την ομολογία, και χάρη στην ύπαρξη κάποιων δικαστών που το λέει η ψυχή τους, αναθερμαίνονται οι ελπίδες ότι, επιτέλους, θα γνωστοποιηθούν επίσημα οι συνθήκες, κάτω από τις οποίες σταυρώθηκε η Ελλάδα. Και τότε, αν ο Θεός βοηθήσει και υπάρξει μη ισοπεδωμένη στις επιταγές της Δύσης κυβέρνηση, αλλά αντιθέτως υποτελής στα ελληνικά συμφέροντα, η Ελλάδα θα αναστηθεί, έστω και τόσο πολύ αργά. Όνειρα; Γιατί όχι; Υπάρχουν και αυτά, παράλληλα με τις καταιγίδες.

Συνέδριο της Καθημερινής: Συμπεράσματα

Πέρα από την εφιαλτική, μακρόχρονη και ημιτελή αυτή υπόθεση, για την πατρίδα μας, του κ. Γεωργίου, θα μπορούσε να κλείσει η, χωρίς άλλα ενδιαφέροντα, συζήτηση αυτού του συνεδρίου, με κάποιες πρόσθετες επισημάνσεις:

Σε πείσμα της καταστροφής στην οποία έχει περιέλθει, επί των ημερών των παρισταμένων στο συνέδριο της Καθημερινής, η Ελλάδα, αυτοί φάνηκαν γενικά ικανοποιημένοι. Και οπωσδήποτε συνέχισαν την πάγια τακτική των 15 τελευταίων ετών, ουδείς να κατηγορεί τους άλλους για την καταστροφή της χώρας, καθώς προφανώς είναι όλοι συμμέτοχοι. Η αρχή αυτή ακολουθήθηκε πιστά, μέχρι και σήμερα, καθώς όλες οι κυβερνήσεις αυτής της περιόδου, δεξιές-κεντρώες-αριστερές υπέγραψαν μνημόνια ή αποδέχθηκαν, χωρίς αντίδραση, το περιεχόμενό τους. Ξεχνώντας, ότι πριν έρθουν στην εξουσία, είχαν δώσει υποσχέσεις, χάρις και στις οποίες εξελέγησαν, ότι θα τα έσκιζαν, θα τα έκαιγαν ή θα τα βελτίωναν.

Εξάλλου, ουδείς των παρισταμένων στο συνέδριο φάνηκε να έχει πρόβλημα εναντίον της συμπεριφοράς, των αποφάσεων και πρωτοβουλιών της ΕΕ και του ΔΝΤ. Συνεπώς, προκύπτει έτσι ότι για όλα τα δεινά φταίει ο ελληνικός λαός! Και, δυστυχώς, ένα σημαντικό του τμήμα έχει πειστεί περί αυτού! Επιπλέον, ουδείς προβληματισμός διατυπώθηκε, σχετικά με την συχνά κραυγαλέα αντίθεση ανάμεσα στη βούληση του ελληνικού λαού και στις κυβερνητικές αποφάσεις, αλλά επιπλέον κατηγορήθηκε ως ανεπιθύμητο και το πατριωτικό βέτο του Κώστα Καραμανλή στο θέμα των Σκοπίων για το ΝΑΤΟ, εφόσον (άκουσον-άκουσον) το όνομα που δόθηκε στα Σκόπια ήταν μεγάλη επιτυχία! Και ας βούλιαξε, πριν από αυτήν, η Ελλάδα, από τα συλλαλητήρια!

Αλλά, πόσο δημοκρατικές υπήρξαν αυτές οι κυβερνήσεις των 15 τελευταίων ετών, που αρνήθηκαν να ενημερώσουν τον λαό για τα όσα συνέβαιναν στην πλάτη τους, και επιπλέον όπου υπήρχε εκφρασμένη η βούλησή του την αγνόησαν παντελώς; Αλλά και πόσο σωστά είχαν διαχωρίσει, κατά την εξυπηρέτησή τους, τα δυτικά συμφέροντα (εν προκειμένω των δυτικών τραπεζών) από τα ελληνικά; Είναι ξεκάθαρο ότι οι προσκεκλημένοι αξιωματούχοι, στο συνέδριο της Καθημερινής, αρνήθηκαν σιωπηρά να λογοδοτήσουν, προφανώς με την πεποίθηση ότι ουδέν χρωστούν στον ελληνικό λαό. Η Ιστορία, όμως, σίγουρα δεν θα είναι ανεκτική και αντιθέτως θα καυτηριάσει πράξεις και παραλείψεις.