Διερωτώμαι με τρόμο, μέχρι πότε θα ζούμε με αυταπάτες υποτέλειας, παρέχοντας ο,τιδήποτε ζητούν από εμάς, ΕΕ και ΗΠΑ, έστω και όταν είναι ξεκάθαρο ότι οι παροχές αυτές στρέφονται κάθετα εναντίον των εθνικών μας συμφερόντων, έστω και όταν αυτές θέτουν σε κίνδυνο την πατρίδα μας, από πολλές πλευρές.

• Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη

Επιπόλαια ενθουσιώδεις, απρόθυμοι να προβλέψουμε τα όσα έρχονται εναντίον μας με μαθηματική ακρίβεια, υποστηρίζοντας καταστάσεις αλλότριες, αλλά παραβλέποντας τις ανάλογες δικές μας (βλ. την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, που μας έκανε να λησμονήσουμε, στις σχετικές μας αντιδράσεις, το δικό μας εθνικό δράμα στην Κύπρο).

Ως πότε θα κινούμαστε ανερμάτιστοι, ξεχνώντας από που ερχόμαστε, που βρισκόμαστε και που οδεύουμε; Οι Τούρκοι, που στις συχνές ανακοινώσεις δικών μας αρμοδίων εμφανίζονται ότι δήθεν “έχουν απομονωθεί”, δήθεν “βρίσκονται σε δεινή οικονομική θέση”, δήθεν «ανησυχούν διότι οι δικές μας μετοχές έχουν ανέβει διεθνώς, χάρη στις (δήθεν σωστές) επιλογές μας στον πόλεμο της Ουκρανίας”, δήθεν “τα έβαψαν μαύρα οι Τούρκοι εξαιτίας των πρόσφατων αποφάσεων εξοπλισμών μας”, και δήθεν “η Αμερική θα τιμωρήσει σκληρά τους Τούρκους για την αγορά ρωσικού πολεμικού οπλισμού»; Με αυτά και ανάλογα αποκοιμιόμαστε.

Μα επιτέλους, γιατί να εμφανιζόμαστε σε τέτοιο σημείο μη σοβαροί; Γιατί να “χαριεντιζόμαστε” τόσο αβάσιμα ότι “ανήκουμε δήθεν με τις (μονίμως φευ εσφαλμένες) επιλογές μας στην καλή πλευρά της ιστορίας”;

Και, στο μεταξύ, τα άσκημα νέα έφθασαν ως κεραυνός (όχι, πάντως, εν αιθρία, διότι όφειλαν να είναι αναμενόμενα). Μα ναι, μα βέβαια “χθες ο κ. Μπάιντεν έδωσε εντολή στο Κογκρέσο να εγκρίνει την αναβάθμιση μαχητικών αεροσκαφών F-16 των Τούρκων”! Και μάλιστα με ταχείς διαδικασίες!

Τι να πούμε, τώρα εμείς, (από τη δήθεν καλή πλευρά της ιστορίας) εκτός από «περαστικά μας»; Αλλά, δυστυχώς, αυτά που είναι μπροστά μας και έρχονται, είναι ακόμη χειρότερα.

Εξυπακούεται ότι εύχομαι χίλιες φορές να διαψευστώ. Αλλά φοβούμαι ότι θα πληροφορηθούμε σύντομα διαταγή του κ. Μπάιντεν προς εμάς “περί συνεκμετάλλευσης των εξορύξεων στο Αιγαίο με τους Τούρκους”. Και καθώς το “Αιγαίο δεν είναι ελληνική λίμνη”, όπως έχει υποστηριχθεί χωρίς και να προκαλέσει αντιδράσεις, αναμένεται ότι δεν θα αρθρώσουμε λέξη, αλλά μάλλον θα εμφανιστούμε, ως συνήθως, “θριαμβολογώντας” περί της δήθεν “καλής πλευράς της ιστορίας” που τόσο καλά γνωρίζουμε να επιλέγουμε! ΕΛΕΟΣ, επιτέλους.