Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη
Ολοένα περισσότερο συνειδητοποιείται το γεγονός ότι τα παιδιά και οι έφηβοι, στην Ελλάδα, στερούνται βασικών γνώσεων, που επικεντρώνονται κυρίως στο χώρο της ιστορίας, και ειδικότερα σε αυτόν της νεώτερης ελληνικής ιστορίας. Όσο αδιανόητο και αν φαίνεται, ωστόσο γινόμαστε συχνά μάρτυρες περιπτώσεων μαθητών ή και εφήβων, που δεν είναι σε θέση να απαντήσουν το τι ακριβώς γιορτάζουμε την 28η Οκτωβρίου, ή και ακόμη την 25η Μαρτίου. Η επιπόλαιη, αλλά όχι και βάσιμη εξήγηση αυτής της κατάντιας είναι, ενδεχομένως, το επιχείρημα ότι η ποιότητα δασκάλων και καθηγητών έχει χειροτερεύσει, και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον οι μαθητές στερούνται βασικότατων γνώσεων.
Δεν πρόκειται, όμως, περί αυτού. Αντιθέτως, τα τελευταία χρόνια, με αθόρυβο και θα πρόσθετα και ύπουλο τρόπο, άρχισε μια επιχείρηση αποδόμησης της ιστορίας μας. Σημαντικά γεγονότα του παρελθόντος, που μας έκαναν υπερήφανους εμάς τους παλαιοτέρους, είτε αποσιωπούνται συστηματικά, είτε εμφανίζονται με μία ή δύο σειρές στα σχολικά εγχειρίδια, από το περιεχόμενο των οποίων ουδέν το ουσιαστικό προκύπτει. Αλλά, περί τίνος πρόκειται;
Τα τωρινά βιβλία ιστορίας του δημοτικού, αλλά και των πιο πάνω όπου, δηλαδή, υπάρχει και διδάσκεται ελληνική ιστορία, φαίνεται να διακατέχονται από την προσπάθεια απάλειψης όλων εκείνων των δεδομένων, τα οποία αναμοχλεύουν εχθρότητα ανάμεσα στους λαούς. Καταβάλλεται, δηλαδή, σιωπηρώς η προσπάθεια επικράτησης της λήθης, γύρω από τους πολέμους και τις αγριότητες του παρελθόντος, με το επιχείρημα ότι έτσι ευνοείται η ειρήνη.
Ακραία συνέπεια αυτής της αντίληψης είναι και η πρόσφατη ίδρυση ελληνογερμανικής ένωσης, που έχει ως αποστολή την «αντικειμενική απόδοση» της ναζιστικής κατοχής στην Ελλάδα. Προφανώς, η υπόθεση είναι ότι η μέχρι τώρα σχετική εξιστόρηση της κατοχικής περιόδου δεν ήταν αντικειμενική. Πέρα, ωστόσο, από το παραπάνω επιχείρημα των «ειρηνοποιών», για την ανάγκη αποσιώπησης των ιστορικών αντιθέσεων του παρελθόντος, μεταξύ των λαών, υπάρχει και η υπόγεια κίνηση των υποστηρικτών μιας παγκόσμιας διακυβέρνησης, η οποία θα σαρώσει κράτη-έθνη, θρησκείες, πολιτισμούς και ιστορίες τους, εγκαθιδρύοντας ένα νέο κόσμο χωρίς παρελθόν.
Οι τάσεις αυτές, εξάλλου, που συχνά διεκδικούν και προοδευτικότητα, υπήρξαν εμφανείς και στον τρόπο με τον οποίον επιλέχθηκε να εορταστεί η επέτειος των 200 ετών από την Επανάσταση του 1821. Όπως είχαμε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε, αλλά και να καυτηριάσουμε, στην ΤΙΜΗΣΤΟ 21 (επιτροπή εορτασμού των 200 ετών, παράλληλη της επίσημης), με πλήθος δημοσιεύσεων και δραστηριοτήτων μας, ο επίσημος εορτασμός υιοθέτησε μεταξύ άλλων και απόψεις όπως, ότι οι Νεοέλληνες ουδεμία σχέση έχουν με τους αρχαίους μας προγόνους, ότι η Επανάσταση ήταν μια εξέγερση περιθωριακής ελίτ, ότι δεν υπήρξε πραγματική σκλαβιά επί 400 χρόνια γιατί δήθεν οι Έλληνες περνούσαν ευχάριστα ως Οθωμανοί υπήκοοι, ότι όλες αυτές οι εσφαλμένες ερμηνείες προήλθαν από ιδέες της Δύσης κ.ο.κ.
Η λησμονιά της εθνικής μας ταυτότητας θα αποτελέσει πραγματικότητα στις επόμενες δεκαετίες, αν δεν ληφθούν άμεσα μέτρα ανατροπής αυτού του επκίνδυνου ρεύματος. Και τότε, θα επαληθευτεί το ρητό ότι «οι λαοί που λησμονούν την ιστορία τους εξαφανίζονται»
