Ο  Οδυσσέας Ανδρούτσος (1790-1825) γιός του φημισμένου κλεφταρματολού Ανδρέα Βερούση ή Ανδρούτσου από τις Λιβανάτες, είχε γεννηθεί στην Ιθάκη το 1790. Η μάχη στο Χάνι της Γραβιάς ήταν μια από τις πρώτες μεγάλες στιγμές της Επανάστασης. Στις 8 Μαΐου 1821 οι έλληνες επαναστάτες, με επικεφαλής τον Οδυσσέα Ανδρούτσο πέτυχαν σημαντική νίκη.

Στην αυλή του Αλή Πασά

Όταν ξέσπασε η εξέγερση του Αλή πασά των Ιωαννίνων ενάντια στην Πύλη (Ιούλιος 1820), ο Οδυσσέας, ήταν οπλαρχηγός της Λιβαδειάς. Ήδη μυημένος στη Φιλική Εταιρεία από το 1818, έφυγε για τα Γιάννενα για να τον υποστηρίξει στη σύγκρουσή του με τον σουλτανικό στρατό που στάλθηκε εναντίον του. Στη θέση του άφησε το πρωτοπαλίκαρό του, Αθανάσιο Διάκο.

Προς τα τέλη του χειμώνα του 1820 η πολιορκία του Αλή πασά γινόταν όλο και πιο στενή. Η Φιλική Εταιρεία έβλεπε ότι η σύγκρουση του Αλή με την Πύλη ήταν προς όφελος της επανάστασης, που επρόκειτο σε λίγο να ξεσπάσει. Πολλοί μυημένοι Έλληνες οπλαρχηγοί, ανάμεσά τους ο Ανδρούτσος και ο Καραϊσκάκης, αλλά και οι Σουλιώτες προσπαθούσαν να παρατείνουν όσο μπορούσαν τη σύγκρουση βοηθώντας τον Αλή.

Κάθοδος στη Στερεά Ελλάδα

Για να μην εγκλωβιστεί στα Γιάννενα διέφυγε προς τη νότιο Ελλάδα και άρχισε τις πρώτες προεπαναστατικές επαφές. Στις 30 Ιανουαρίου 1821 έγινε η μεγάλη σύσκεψη των αρματολών της Ρούμελης στο νησί της Λευκάδας, παρουσία και του Ανδρούτσου. Αποφασίστηκε να αναλάβει μαζί με τον Πανουργιά των Σαλώνων την εξέγερση στη δυτική Στερεά. Ήρθε σε επαφή με επαναστατικούς κύκλους της Πάτρας (τον πρόξενο της Ρωσίας, Ιωάννη Βλασόπουλο και τον Π. Π Γερμανό).  Στις 15 Μαρτίου πέρασε στο Γαλαξίδι. Στις 22 του μήνα παρακίνησε με το περίφημο γράμμα του τους κατοίκους να διαθέσουν τον στόλο τους στην επαναστατική υπόθεση και ανέλαβε να ξεσηκώσει τη δυτική Στερεά. Την ίδια μέρα εξόντωσε στη γέφυρα της Τατάρνας Ευρυτανίας οθωμανική χρηματαποστολή 60 ανδρών υπό τον Χασάν Γκέκα. Στη συνέχεια κατευθύνθηκε προς την περιοχή Βάλτου-Ξηρομέρου.

Η εξάπλωση της επανάστασης

Το 1821 ξεκίνησε με τη συνεχιζόμενη σύγκρουση του Αλή πασά με τον σουλτάνο να έχει λάβει πλέον εκρηκτικές διαστάσεις. Ήδη διαρκούσε πάνω από 7 μήνες. Απασχολούνταν τουρκικός στρατός 36.000 με αρχισερασκέρη (επικεφαλή της εκστρατείας) τον ικανότατο Μόρα-βαλεσή Χουρσίτ πασά. Η απουσία του διοικητή της Πελοποννήσου και πρώην μεγάλου Βεζύρη από την Πελοπόννησο, διευκόλυνε αφάνταστα την πορεία της επανάστασης.

Στις Ηγεμονίες της Μολδοβλαχίας ο Αλέξανδρος Υψηλάντης σημείωνε επιτυχίες. Στα νησιά η επανάσταση είχε φουντώσει και ο ελληνικός στόλος κυριαρχούσε πλήρως στον θαλάσσιο χώρο. Στην Πελοπόννησο, ήδη από τα τέλη Μαρτίου τα κυριότερο κάστρα πολιορκούνταν από τους επαναστάτες. Το κέντρο της οθωμανικής διοίκησης, η Τρίπολη, βρισκόταν από αρχές Απριλίου αποκλεισμένο όλο και πιο στενά από τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη. Μάταια η εκεί τουρκική φρουρά περίμενε απελπισμένα βοήθεια από τον Χουρσίτ στα Γιάννενα.

Στη Δυτική Στερεά Ελλάδα δεν είχε σημειωθεί ακόμη καμία επαναστατική κίνηση. Αντίθετα, στην ανατολική Στερεά οι τουρκικές φρουρές εκκαθαρίστηκαν σχετικά γρήγορα το διάστημα 23 Μαρτίου-13 Απριλίου 1821. Πιό συγκεκριμένα, στα Δερβενοχώρια, Μεγαρίδα, Σάλωνα, Γαλαξίδι, Λιδωρίκι, Μαλανδρίνο, Λιβαδειά, Αταλάντη, Θήβα, Μενδενίτσα, Τουρκοχώρι. Όλη η ανατολική Στερεά έως τον Σπερχειό ποταμό βρισκόταν πλέον υπό τον έλεγχο των επαναστατών. Εξαίρεση η Υπάτη (και φυσικά Λαμία που αποτελούσε μεγάλο οθωμανικό στρατιωτικό κέντρο, Αθήνα και Εύβοια).

 

O Χουρσίτ Πασάς

Σχέδια και ενέργειες αντίδρασης των Τούρκων

Οι ανησυχητικές εξελίξεις στο μέτωπο της ανατολικής Στερεάς και ο κίνδυνος που συνεπαγόταν για την άμυνα της Τρίπολης, που ήταν ήδη υπό ασφυκτικό κλοιό, έγιναν γρήγορα αντιληπτές από τον πολύπειρο Χουρσίτ πασά. Διατηρώντας τους θησαυρούς και το χαρέμι του στην Τρίπολη και μη μπορώντας να επέμβει ο ίδιος για να καταστείλει την επανάσταση, αποφάσισε να δράσει άμεσα, αποστέλλοντας ενισχύσεις.

Στις 3 Απριλίου έφτασαν από τα Γιάννενα στην Πάτρα 600 άνδρες υπό τον Γιουσούφ Σελίμ πασά Σερεσλή για ενίσχυση της πόλης. Στις 6 Απριλίου 3.500 Τουρκαλβανοί υπό τον Μουσταφά μπέη, κεχαγιάμπεη του Χουρσίτ, αποβιβάστηκαν στο Ρίο της Πάτρας. Με στόχο την ενίσχυση της πολιορκημένης Τρίπολης μπήκαν στη Βοστίτσα (Αίγιο) στις 15 Απριλίου.

Παράλληλα μέσα Απριλίου, ένα εξαιρετικά ισχυρό στράτευμα από 8.000 πεζούς και 800 ιππείς ξεκίνησε κι αυτό από τα Γιάννενα. Αρχηγοί του ήταν οι ικανότατοι Κιοσέ Μεχμέτ (ως νέος βαλής του Μοριά) και Ομέρ Βρυώνης (σαντζάκ μπεης του Βερατίου, πρόσφατα αυτομολήσας από τον Αλή πασά). Στόχος του Χουρσίτ, η καταστολή της επανάστασης στη Στερεά. Στη συνέχεια το πέρασμα μέσω του ισθμού της Κορίνθου και της Ιτέας στην Πελοπόννησο για την ενίσχυση του κάστρου της Τριπολιτσάς. Ο κίνδυνος για την πορεία της επανάστασης ήταν πλέον ορατός.

Στις 19 Απριλίου οι δύο πασάδες έφθασαν στη Λαμία με εντολές για συντονισμό της δράσης τους με τους Γιουσούφ πασά και Μουσταφάμπεη στην Πελοπόννησο.

Ελληνικά επαναστατικά σώματα (1.500) υπό τους Αθανάσιο Διάκο, Γιάννη Δυοβουνιώτη και Πανουργιά, προσπάθησαν να αναχαιτίσουν την κάθοδο της τουρκικής στρατιάς προς νότο. Ηττήθηκαν στις 23 Απρίλιου στην άνιση αναμέτρηση της Αλαμάνας, ενώ ο Διάκος αιχμαλωτίστηκε και βρήκε μαρτυρικό θάνατο με ανασκολοπισμό στη Λαμία.

 Κινήσεις των αντιπάλων μετά τη μάχη της Αλαμάνας

 Μετά τη νικηφόρα μάχη του Σπερχειού, οι δύο πασάδες παρέμειναν στη Λαμία για ξεκούραση και ανεφοδιασμό. Αναζητούσαν την πλέον ενδεδειγμένη οδό καθόδου στην Πελοπόννησο, σίγουροι για την διαφαινόμενη επιτυχία της εκστρατείας τους.

Οι ελληνικές δυνάμεις (1.000 άνδρες) ανασυντάχθηκαν κοντά στην Αμφίκλεια από τον Βασίλη Μπούσγο. Στις 26 Απριλίου άρχισε η πολιορκία της τουρκικής φρουράς στην Ακρόπολη από τις ελληνικές επαναστατικές δυνάμεις.

Μαθαίνοντας τις εξελίξεις, ο Οδυσσέας στις 3 Μαΐου έφτασε από τον Βάλτο στη Γραβιά και συναντήθηκε με τους Γκούρα, Πανουργιά και Δυοβουνιώτη. Κατέστρωσαν σχέδιο αντιμετώπισης των πασάδων που σε λίγο θα κατέβαιναν προς νότο.

Αποφασίστηκε η υλοποίηση της αρχικής απόφασης των Κομποτάδων (από τις 14 Απριλίου) για γενική σφαγή των 2.000 Τούρκων αιχμαλώτων. Αυτοί είχαν παραδοθεί από διάφορες φρουρές της ανατολικής Στερεάς (Σάλωνα, Λιδωρίκι, Λιβαδειά, Μενδενίτσα, Αταλάντη, Τουρκοχώρι). Επίσης αποφάσισαν να καλύψουν το δρόμο προς Σάλωνα, ώστε να εμποδιστεί η πορεία των Τούρκων προς Πελοπόννησο μέσω Φωκίδας.

Ο Ανδρούτσος ήταν βέβαιος ότι θα επιχειρούνταν τουρκική προέλαση στον άξονα Λαμίας-Άμφισσας με στόχο τη διαπεραίωση στον Μοριά μέσω Γαλαξιδίου. Η βεβαιότητά του πήγαζε και από τις προτάσεις (ίσως να έλαβε και επιστολή) υποταγής που είχε από τον Ομέρ Βρυώνη. Ήταν παλιοί γνώριμοι από την αυλή του Αλή πασά και του ζητούσε να συναντηθούν στην περιοχή της Γραβιάς.

Εξάλλου εκείνες τις μέρες ο Μουσταφά κεχαγιάμπεης είχε ήδη προελάσει επιτυχώς και διαμέσου Ρίου-Αιγίου-Ναυπλίου είχε μπει από τις 6 Μαΐου στην Τρίπολη, ενισχύοντας την πολιορκημένη πόλη. Η ανάγκη συντονισμού έκανε επιτακτική την επανεκκίνηση του τουρκικού στρατεύματος.

Οι κινήσεις των αντιπάλων

Στις 7 Μαΐου οι Ομέρ Βρυώνης και Κιοσέ Μεχμέτ (με 9.000 στρατό) κινήθηκαν από τη Λαμία προς τη Φωκίδα. Πρώτα διέλυσαν στο Ελευθεροχώρι την ελληνική άμυνα υπό τον Βασίλη Μπούσγο (1.000), που υποχώρησε προς τη Λειβαδιά. Ο Κιοσέ Μεχμέτ με 1.000 άνδρες έμεινε στη Μενδενίτσα. Ο Ομέρ Βρυώνης με το υπόλοιπο στράτευμα (περίπου 7.000 πεζοί και 1.000 ιππείς υπό τους Τελεχάμπεη και Μουστάμπεη Κιαφεζέζη) κατευθύνθηκε προς τα Σάλωνα μέσω Γραβιάς.

Στο μεταξύ οι οπλαρχηγοί Ανδρούτσος, Πανουργιάς και Δυοβουνιώτης όρισαν ως σημείο αντίστασης ένα χάνι στο χωριό Γραβιά. Το χάνι ήταν πάνω στη διαδρομή από όπου θα περνούσε η τουρκική στρατιά που θα μεταβαλλόταν σε κέντρο της ελληνικής αμυντικής προσπάθειας.

Ο Ανδρούτσος, αφού έσυρε πρώτος το χορό με το τραγούδι «Κάτω στου Βάλτου τα χωριά…» με 117 εθελοντές (ανάμεσά τους ο Γ. Γκούρας ως πρωτοπαλίκαρό του, οι Κομνάς Τράκας και παπα-Αντρεάς, μαχητές της Αλαμάνας, ο Αγγελής Γοβγίνας μετέπειτα αρχηγός στην Εύβοια και ο Αλβανός φίλος του Οδυσσέα από την αυλή του Αλή πασά, Γκίκας Μουσταφά) μπήκαν μέσα στο πλινθόκτιστο χάνι. Οι άλλοι δύο οπλαρχηγοί με 1.200 άνδρες, έπιασαν τις πλαγιές αριστερά και δεξιά. Καθώς ετοιμάζονταν οι θέσεις μάχης και ανοίγονταν πολεμίστρες στο χάνι, ο έφορος των Σαλώνων Αναγνώστης Κεχαγιάς, μόλις που πρόλαβε να τους μεταφέρει πολεμοφόδια, ενώ οι Τούρκοι πλησίαζαν.

Η μάχη στο χάνι της Γραβιάς

Φτάνοντας στη Γραβιά το πρωί της 8^ης Μαΐου, ο Ομέρ Βρυώνης ανέτρεψε εύκολα την άμυνα των Πανουργιά-Δυοβουνιώτη, που υποχώρησαν προς το βουνό. Στη συνέχεια επικέντρωσε την προσοχή του στο χάνι, στέλνοντας τον γνωστό στον Ανδρούτσο, Χασάν δερβίση με προτάσεις υποταγής. Ο Οδυσσέας μετά από ανταλλαγή ύβρεων, σκοτώνοντάς τον, έδωσε και την περήφανη απάντηση για αντίσταση. Αμέσως οι Τουρκαλβανοί εφόρμησαν κατά κύματα με στόχο να μπούν μέσα στο αδύναμο οίκημα. Η αποφασιστικότητα όμως των υπερασπιστών και το μεθοδικό, εύστοχο και συνεχές πυρ, έφεραν σε αδιέξοδο τις εχθρικές επιθέσεις.

Μέχρι το απόγευμα όλες οι προσπάθειες του τουρκικού στρατού να πατήσει το χάνι είχαν αποτύχει. Τότε ο Ομέρ Βρυώνης έστειλε ειδοποίηση να του φέρουν κανόνια από τη Λαμία ώστε την άλλη μέρα να το γκρεμίσει.

Οι υπερασπιστές είδαν τον κίνδυνο να παραμείνουν κι άλλο μέσα στο χάνι. Αφού πλέον είχαν πετύχει το σκοπό τους, φθείροντας όσο μπορούσαν το εχθρικό στράτευμα, αποχώρησαν τα μεσάνυχτα νότια προς το όρος Χλωμό.

Η νίκη τους ήταν παραπάνω από εντυπωσιακή και απρόσμενη. Με μόλις 6 νεκρούς συντρόφους τους, προκάλεσαν απώλειες στους επιτιθέμενους 300 νεκρών και 600 τραυματιών.

Ο Οδυσσέας είχε εκδικηθεί τον θάνατο του Διάκου και αντιστάθμισε την ήττα της Αλαμάνας. Εξάλλου και η επανάσταση στην Πελοπόννησο είχε σε μεγάλο βαθμό σωθεί. Στις 12-13 Μαΐου ο Θ. Κολοκοτρώνης θα νικούσε τον Μουσταφά μπέη στο Βαλτέτσι. Ο κλοιός γύρω από την Τρίπολη θα γινόταν πλέον ασφυκτικός.

Το μικρό και άσημο χάνι, μέσα σε μια μέρα, θα πέρναγε για πάντα στην ιστορία, ως αιώνιο σύμβολο αντίστασης, μνημείο, μιας εντελώς απρόσμενης για τους στρατιωτικούς συσχετισμούς, νίκης.

Τη θυσία του Διάκου στην Αλαμάνα και τον θρίαμβο του Ανδρούτσου στο χάνι της Γραβιάς, μας διασώζει και το γνωστό δημοτικό τραγούδι:

«Τ’ Ανδρούτσου η μάνα χαίρεται, του Διάκου καμαρώνει

Γιατί έχουν γιους αρματολούς, και γιους καπεταναίους

Ανδρούτσος φυλάει τη Γραβιά, Διάκος την Αλαμάνα»

Προσπάθειες περαιτέρω καθυστέρησης του τουρκικού στρατού

Ο Ομέρ Βρυώνης αιφνιδιάστηκε από την απρόσμενη αντίσταση και τη δυσαναπλήρωτη φθορά που υπέστη. Καθυστέρησε για άλλες 8 μέρες στην περιοχή της Γραβιάς και μέσω του Χρήστου Παλάσκα προσέφερε, μάταια, αμνηστία και προτάσεις υποταγής. Παράλληλα διενήργησε επίθεση με 3.000 άνδρες στα βλαχοχώρια της Γκιώνας, όπου είχαν ασφαλιστεί οι άμαχοι της περιοχής. Αναχαιτίστηκε με επιτυχία από τον Γκούρα στη μάχη της Ντρέμιτσας (Πανουργιάς Φωκίδας).

Στις 16 Μαΐου επέστρεψε από τη Γραβιά στη Μενδενίτσα όπου βρίσκονταν ο Κιοσέ Μεχμέτ και από κοινού αποφασίστηκε πλέον η πορεία προς νότο μέσω Βοιωτίας. Στη θέση Καστράκι (Τιθρώνιο Καλλιδρόμου), στον δρόμο Μενδενίτσας-Αμφίκλειας, σώμα από 2.200 άνδρες υπό τους Ανδρούτσο και Δυοβουνιώτη, προσπαθώντας μάταια να αναχαιτήσουν την τουρκική κάθοδο προς Βοιωτία, διαλύθηκαν υποχωρώντας αντίστοιχα προς Τιθορέα και Αγόριανη.

Οι δύο πασάδες έφτασαν στο Τουρκοχώρι (δίπλα στην Ελάτεια) και στρατοπέδευσαν. Για να ανακουφιστεί το μέτωπο της Βοιωτίας, συγκεντρώθηκαν στην Καστανιάς Υπάτης δυνάμεις υπό τους Σαφάκα, Γκούρα, και Σκαλτσοδήμο. Στόχο είχαν μια επίθεση αντιπερισπασμού στην Υπάτη.  Δύναμη 1.500 Αλβανών από την Υπάτη που τους επιτέθηκε, αναχαιτίστηκε με απώλειες 200 ανδρών στη θέση Αετός στην Καστανιά.

Ο Οδυσσέας από τη Βελίτσα (Τιθορέα), αδυνατούσε να σταματήσει την τουρκική προέλαση προς Λιβαδειά. Για να την καθυστερήσει όσο ήταν εφικτό, άρχισε ψεύτικες διαπραγματεύσεις, δήθεν προσκυνήματος (καπάκια), με τον Ομέρ Βρυώνη. Η εξαπάτηση έγινε αντιληπτή από τους Τούρκους πασάδες στις 9 Ιουνίου.

Η αποτίμηση της μάχης-συμπεράσματα

Οι μάχες Αλαμάνας-Γραβιάς, αλλά και όλες οι επιχειρήσεις Απριλίου-Μαΐου στην ανατολική Στερεά ήταν καθοριστικές για τη σωτηρία του επαναστατικού εγχειρήματος. Καθυστέρησαν επαρκώς και έφθειραν ανεπανόρθωτα την τουρκική στρατιά εμποδίζοντας την κάθοδό της στην Πελοπόννησο.

Οι δύο πασάδες χρειάστηκαν πάνω από 50 μέρες από την άφιξή τους στη Λαμία, στις 19 Απριλίου, για να προελάσουν μέχρι τη Λιβαδειά. Ο χρόνος αυτός ήταν υπέρ-πολύτιμος για τους Έλληνες ώστε να καταστήσουν ασφυκτικότερη την πολιορκία της Τριπολιτσάς.

Παράλληλα άλλες περιοχές, ενθαρρυμένες από την επιτυχία του Ανδρούτσου, έπαιρναν κι αυτές με τη σειρά τους, τα όπλα ενάντια στον σουλτανικό ζυγό. Μέσα σε 25 μέρες, μετά τη νίκη στη Γραβιά, επαναστάτησαν το Ξηροχώρι (Ιστιαία) στην Εύβοια, τα Άγραφα, το Ξηρόμερο, η Λίμνη Ευβοίας, το Μεσολόγγι, το Αιτωλικό, η Κύμη, ενώ πολιορκήθηκαν η Ναύπακτος, το Βραχώρι (Αγρίνιο) και το Καρπενήσι. Έτσι και η δυτική Στερεά έμπαινε δυναμικά στην απελευθερωτική προσπάθεια.

Η επόμενη μεγάλη νίκη των επαναστατών στα Βασιλικά Λοκρίδας (26 Αυγούστου 1821) και η εξολόθρευση μιας νέας τουρκικής στρατιάς 8.000 ανδρών και τεσσάρων πασάδων υπό τον Χατζή Μεχμέτ Μπεϋράν πασά, που έφτασε για ενίσχυση της αρχικής δύναμης των Ομερ Βρυώνη-Κιοσέ Μεχμέτ, που παρέμενε εγκλωβισμένη στην Αττικο-Βοιωτία, επέτρεψε την άλωση της Τριπολιτσάς από τον Θ. Κολοκοτρώνη (23 Σεπτεμβρίου 1821), κάτι που εν πολλοίς οφείλεται στην αρχική επιτυχία του Οδυσσέα Ανδρούτσου.

Το άδοξο τέλος του Οδυσσέα

Δυστυχώς η μοίρα επεφύλασσε άδοξο τέλος στον ήρωα της Γραβιάς. Το κυνήγι του από την κυβέρνηση ήταν ανελέητο. Τον Απρίλιο του 1822 υπονομεύτηκαν απροκάλυπτα οι υπό την ηγεσία του επιχειρήσεις έξω από τη Λαμία (Αγ. Μαρίνα-Στυλίδα) και ακολούθησε η καθαίρεση, ο αφορισμός, η επικήρυξη και η καταδίκη του σε θάνατο (!) τον Ιούνιο του 1822 που όμως ανακλήθηκε. Η μετέπειτα στοχοποίηση, καταδίωξη και φυλάκισή του στην Ακρόπολη την εποχή του εμφυλίου, με την κατηγορία του προδότη (!) καθώς και η άνανδρη δολοφονία του (5 Ιουνίου 1825) από ανθρώπους του Γκούρα, κατ’ εντολήν της κυβέρνησης Κουντουριώτη–Κωλέττη-Μαυροκορδάτου, θα αποτελεί αιώνιο στίγμα και μαύρη σελίδα του 9χρονου τιτάνιου αγώνα της ανεξαρτησίας, ικανή όμως για εξαγωγή συμπερασμάτων και προβληματισμών για τις μέλλουσες γενιές.

** όλες οι ημερομηνίες που αναφέρονται αφορούν το παλαιό ιουλιανό ημερολόγιο

Πηγή
ΑΡΔΗΝ – ΡΗΞΗ