Ο ελληνικός λαός θα καταλάβαινε επιτέλους, πως συμβαίνει και μετά από 15 χρόνια από την έναρξη των μνημονίων, που υποτίθεται ότι ήρθαν για να σώσουν την Ελλάδα, αυτή βρίσκεται τώρα σε χειρότερη κατάσταση, από αυτήν του 2009, όπως αποκαλύπτουν, χωρίς την ελάχιστη αμφιβολία, τα ακόλουθα συνοπτικά δεδομένα:

• Το χρέος, μετά από 15 χρόνια απάνθρωπης λιτότητας, αλλά και πλήρους ξεχαρβαλώματος της οικονομίας, έχει υπερτριπλασιαστεί (από 110 σε 404 δισ.)
• Έχει ήδη ξεπουληθεί το σύνολο της δημόσιας περιουσίας και η επιχείρηση συνεχίζεται.
• Έχουν αποδεκατιστεί οι δύο από τους τρείς βασικούς τομείς παραγωγής, η γεωργία και η βιομηχανία, έτσι που η οικονομία εξαρτάται σε ανεπίτρεπτα υψηλό βαθμό από τον τουρισμό.
• Η Ελλάδα, από την κορυφή των βαλκανικών χωρών, είναι τώρα στον πάτο, κάτω και από τη Βουλγαρία! Να σημειωθεί ότι η ταχύτατη ανάπτυξη των βαλκανικών οικονομιών συντελέστηκε με το εθνικό τους νόμισμα!

Εξυπακούεται, ότι τα αδυσώπητα, αλλά αναπάντητα ερωτήματα, που σίγουρα θα καταγραφούν με μαύρα γράμματα στην ιστορία, δεν αναφέρονται στην υπογραφή των μνημονίων. Διότι, εφόσον υπήρχε χρέος, θα υπήρχαν και μνημόνια. Αφορούν, αντίθετα, σε τρείς εθνικά αυτοκτονικές συμπεριφορές, που συνδέονται άμεσα ή έμμεσα με αυτά: Τις ασυγχώρητες δεσμεύσεις-παραχωρήσεις που υπέγραψαν:

• Πρώτον, παραίτηση από συμψηφισμό χρεών, παρότι ήταν γνωστό ότι η Γερμανία μας χρωστούσε από την κατοχή, ποσό που υπερέβαινε κατά πολύ το δικό μας χρέος.
• Δεύτερον, ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας.
• Τρίτον, θανατηφόρο βαθμό λιτότητας, που απέκλειε εκ προοιμίου τη δυνατότητα ανάπτυξης, όπως άλλωστε και συνέβη, και που εξαθλίωσε τον ελληνικό λαό.
• Τέταρτον, αποδοχή του αγγλικού δικαίου για να κρίνει ενδεχόμενη διαφορά ανάμεσα στην Ελλάδα και στους πιστωτές της.
• Πέμπτον, συναίνεση σχετικά με την καταστρεπτική αργοπορία του κουρέματος του χρέους (επειδή το ζήτησαν οι πιστωτές, για να μη κινδυνεύσουν οι γερμανικές και γαλλικές τράπεζες). Η αργοπορία υπήρξε καταστρεπτική για τα δικά μας κοινωνικά ταμεία.
• Έκτον, το 2015 δόθηκε η δυνατότητα στον ελληνικό λαό, με το δημοψήφισμα, να απαντήσει αν θα ήθελε να εξακολουθήσει το αυτοκτονικό καθεστώς, μέσα στο οποίο τον είχε καταδικάσει η ΕΕ και το ΔΝΤ ή όχι. Και απάντησε αδίστακτα ΟΧΙ, το οποίο ωστόσο ΟΧΙ πλαστογραφήθηκε σε ΝΑΙ.

Ο Γεωργίου και τα δεινά των μνημονίων

Σημείωση: Είναι αναρίθμητα και, καταρχήν απίστευτα αυτά που Έλληνες πρωθυπουργοί και λοιποί υπέγραψαν στο ομιχλώδες αυτό χρονικό διάστημα. Λόγω έλλειψης χώρου, να συμπληρώσω εδώ όσα, όντως, απαράδεκτα δέχθηκαν να υπογράψουν οι δικοί μας κυβερνητικοί και παραπέμπω, για περισσότερες πληροφορίες, τους ενδιαφερόμενους, στο βιβλίο μου “Όλη η αλήθεια για χρέη και ελλείμματα και πως θα σωθούμε” (Εκδόσεις Ιδρύματος Δελιβάνη και Ιανού). Και βεβαίως την αδιανόητη αδιαφορία και αδράνεια που επέδειξαν στη συνέχεια

Πρώτον, ενώ όφειλε να είναι εν γνώσει τους το σύνολο των πληροφοριών, με βάση τις οποίες το δημοσιονομικό έλλειμμα της Ελλάδας από 9% στο ΑΕΠ πήδηξε, δίκη ακρίδας, στο 15.5% ουδόλως αντέδρασαν. Αντιθέτως, με την ανοχή τους, και πιθανότατα και με ενέργειες ορισμένων, μεταξύ τους, κάλυψαν παντοιοτρόπως τον κ. Γεωργίου, ο οποίος –με βάση αξιόπιστες πληροφορίες– είχε λάβει εντολή έξωθεν, για το φούσκωμα του ελλείμματος. Οι γερμανικές και γαλλικές τράπεζες, που διέθεταν ελληνικά χαρτιά τότε και είχαν πανικοβληθεί, μήπως και υποστούν ζημίες, επέβαλαν στην υποτελή Ελλάδα τη διόγκωση αυτού του ελλείμματος, που δικαιολογούσε απάνθρωπη λιτότητα, εισβολή του ΔΝΤ, και τελικά την καταστροφή ενός ολόκληρου Έθνους.

Δεύτερον, σχετικά με τις πιέσεις που, σίγουρα δεχόταν (το ομολόγησε επίσημα και ο κ. Τσακαλώτος) έξωθεν, για να επηρεάσουν με τη σειρά τους την ελληνική Δικαιοσύνη, προκειμένου να μην καταδικαστεί ο κ. Γεωργίου, ουδόλως αντέδρασαν. Ουδόλως, προφανώς, προβληματίστηκαν για το ότι πιθανή καταδίκη του θα απάλλασσε τον ελληνικό λαό, από τμήμα των μαρτυρίων, που έσπρωξε πολλούς σε απόγνωση και αυτοκτονία. Αλλά, και ουδόλως παραξενεύτηκαν για το πως οι φίλοι μας Ευρωπαίοι θεωρούσαν δικαίωμά τους να πιέζουν κυβερνήσεις δημοκρατικής χώρας και μέλους της ΕΕ, για να επηρεάζουν τη Δικαιοσύνη.

Δικαιολογείται, συνεπώς, η υπόνοια ότι από τότε επιχειρήθηκε αυτή η τακτική. Το αν ή όχι επηρεάστηκε η Δικαιοσύνη είναι θέμα, που δεν το γνωρίζω. Οπωσδήποτε, η μακροσκελής πορεία αυτής της δίκης, με αντιμαχόμενες αποφάσεις, οι οποίες δεν κατέληξαν μετά 14 χρόνια, σε πραγματικά τελεσίδικη απόφαση, είναι φυσικό να δημιουργεί πλήθος αποριών και υποψιών. Όπως, βέβαια, και την υποθετική βεβαιότητα για το πόσο λαμπερή θα ήταν η τύχη αυτής της χώρας, με μια διαφορετική αντιμετώπιση αυτής της οπωσδήποτε σκοτεινής δικαστικής υπόθεσης.

Τρίτον, μετά από ένα χρόνο ανείπωτων δεινών του ελληνικού λαού, τμήμα του οποίου τρεφόταν με σκουπίδια, ο πρώην επικεφαλής του ΔΝΤ, και πιθανότατα συντάκτης του πρώτου μνημονίου, Olivier Blanchard, αναγνώρισε δημόσια ότι έγινε λάθος στον υπολογισμό της δόσης λιτότητας, η οποία και αποδείχθηκε πολλαπλάσια της απαραίτητης. Μπορεί, μετά από 13 περίπου χρόνια, να μη γίνεται πιστευτή η διαβεβαίωση, όμως, ναι, ουδεμία υπήρξε αντίδραση από τις τότε ελληνικές κυβερνήσεις.

Έτσι, τιτλοφόρησα σχετικό μου άρθρο, το οποίο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Le Monde: “Μια απαγορευμένη συζήτηση”. Ουδείς αρμόδιος έδειχνε να γνωρίζει κάτι για την παραπάνω δήλωση, που στη συνέχεια ακολουθήθηκε και από παρόμοιες άλλες. Ουδεμία προσπάθεια αναλήφθηκε για τη διόρθωση των μνημονίων. Σιγή ιχθύος. Η ίδια απάθεια των αρμοδίων διαπιστώνεται, εξάλλου, και στις διεθνείς συναντήσεις υψηλού επιπέδου, όπου ο Ομπάμα (22ο κεφάλαιο των απομνημονευμάτων του) αποκαλύπτει ότι οι Γάλλοι επέμεναν αρκετές φορές για την ανάγκη να εξασφαλιστούν οι απαραίτητες συνθήκες στην Ελλάδα, που να επιτρέπουν την ανάπτυξη (δηλαδή, περιορισμός της ασφυκτικής λιτότητας), για να πληρώνουν το χρέος, αλλά οι Γερμανοί ήταν ανένδοτοι και οι δικοί μας δεν απαιτούσαν και δεν προβληματίζονταν.

Η ευκαιρία που χάθηκε 

Τέταρτον, η Ζωή Κωνσταντοπούλου, επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, είχε την εξαιρετική, καταρχήν, πρωτοβουλία να συστήσει Επιτροπή, προκειμένου να ρίξει φως στο έγκλημα των μνημονίων. Στην πορεία, αυτή η αρχική επιτροπή θα είχε τη δυνατότητα να εμπλουτιστεί και με ειδικούς επιστήμονες, επάνω στο δαιδαλώδες αυτό τερατούργημα του χρέους, και να καταλήξει σε ανατροπή των απαράδεκτων απαιτήσεων των δανειστών. Ωστόσο, η καλή αυτή πρόθεση δεν συγκέντρωσε το ενδιαφέρον των αρμοδίων και είχε και αυτή άδοξο τέλο

Πέμπτον, στην περίοδο της πανδημίας, είχε αναγκαστικά εγκαταλειφθεί η θρησκευτική προσήλωση των Γερμανών στη λιτότητα, και στη θέση της επικρατούσε η πρακτική γνωστή σαν “χρήματα από ελικόπτερο”. Θα ήταν, λοιπόν, η κατάλληλη στιγμή για να στιγματιστούν τα έκτροπα, που προσλήφθηκαν στο περιεχόμενο των μνημονίων και για να ακολουθηθεί, εφεξής, μια πιο ανθρώπινη τακτική στο θέμα του χρέους, όπως: σημαντική περικοπή του, περιορισμός της λιτότητας, επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του, ακόμη και επιστροφή στο εθνικό νόμισμα για κάποια χρόνια, προκειμένου έτσι να χρηματοδοτηθεί ανετότερα η ανασυγκρότηση. Αλλά, δυστυχώς, επικράτησε εφησυχασμός, εκ μέρους των αρμοδίων και απώλεια και αυτής της ευκαιρίας.

Έκτον, στα εθνικά υποτιμητικά πάνε-έλα της Τρόικας, τα μέλη της οποίας εκλάμβαναν την Ελλάδα σαν αποικία με πρωτόγονους κατοίκους, οι Έλληνες αρμόδιοι εμφανίζονταν νοητικώς γονυπετείς ενώπιον των απεσταλμένων του ΔΝΤ, και πρόθυμοι να ικανοποιήσουν όλες τις εξευτελιστικές για τη χώρα απαιτήσεις τους. Η ίδια, ακριβώς, συμπεριφορά των εκάστοτε αρμοδίων απεικονίζεται και στις εκθέσεις τους για την οικονομία μας, όπου υπάρχει η συνεχής διαβεβαίωση, προς το ΔΝΤ ότι εκτελέστηκαν κατά γράμμα, ακόμη και οι πιο παράλογες, ακόμη και οι πιο μακροχρόνια καταστρεπτικές απαιτήσεις των δανειστών. Καμία ένδειξη δυσφορίας!

Στο επόμενο μας άρθρο θα αναφερθούμε στις απειλές και τους εκβιασμούς εκείνης της περιόδου, για να δικαιολογηθεί η ψήφιση των μνημονίων και τα ζητήματα που αγνοήθηκαν στο πολύκροτο Συνέδριο.