Είναι, όντως, ακατανόητη η διαρκής αδιαφορία, με την οποία αντιμετωπίζεται από τους αρμόδιους η, άψογα οργανωμένη επιχείρηση «γαλάζια πατρίδα». Και είναι, επιπλέον, αδικαιολόγητη, καθώς έχει ήδη προηγηθεί και έχει στεφθεί από επιτυχία η ανάλογη περίπτωση των Σκοπίων.

Η προσπάθεια επέκτασης συνόρων, όταν δεν είναι αποτέλεσμα πολεμικών συρράξεων, είναι μακροχρόνια και εξυπηρετείται με πλήθος μεθοδεύσεων, κατά περίπτωση. Στο αρθρίδιό μου αυτό θα αρκεστώ να υπενθυμίσω την εξαιρετικά αποτελεσματική μεθόδευση, η οποία περνά μέσα παραποίηση της ιστορίας στα βιβλία του δημοτικού.

Παράλληλα με όλες τις γελοιότητες, που επί χρόνια εφαρμόστηκαν σε όλα τα μήκη και πλάτη της υφηλίου, με τη βοήθεια άνετης χρηματοδότησης, αλλά και με τη χρήση απεριόριστων δόσεων προπαγάνδας, θα αναφερθώ ειδικά εδώ στην πλύση εγκεφάλου, με αφετηρία το δημοτικό, που εφαρμόστηκε στην περίπτωση των Σκοπίων.

Συγκεκριμένα, επί πολλές δεκαετίες, πριν από το δραματικό ξεπούλημα της Μακεδονίας, οι μαθητές του δημοτικού στα Σκόπια, αντί προσευχής το πρωί, μαζεύονταν από τους δασκάλους τους μπροστά σε χάρτη της περιοχής. Σε αυτόν, επάνω στα Σκόπια εμφανιζόταν ένα τεράστιο χέρι. Μάθαιναν, λοιπόν, οι μικροί μαθητές των Σκοπίων, ότι αυτό το μεγάλο χέρι ήταν η Ελλάδα, που παράνομα και καταχρηστικά εμπόδιζε τα Σκόπια να ενωθούν με την υπόλοιπη πατρίδα τους τη Μακεδονία. Οι σχετικές λεπτομέρειες ήταν τόσο συγκινητικές, ώστε συχνά οι μικροί Σκοπιανοί μαθητές έκλαιγαν με λυγμούς, για τη μεγάλη αυτή αδικία, σε βάρος της πατρίδας τους.

Εκτός του ότι, αυτή η μεθόδευση αποδεικνύεται εξαιρετικά αποτελεσματική για την εμπέδωση (ψευδών) πεποιθήσεων, που επεκτείνονται και εκτός της εκάστοτε συγκεκριμένης γεωγραφικής περιοχής, καμία δύναμη στον κόσμου δεν είναι δυνατή, στη συνέχεια της ζωής των μικρών μαθητών, να μεταβάλλει τις έτσι αποκτηθείσες οιονεί βεβαιότητές τους. Αντιθέτως, θα είναι μονίμως στις επάλξεις, προκειμένου να υπερασπιστούν και να πεθάνουν ακόμη, για να ανατρέψουν την κλοπή και την αδικία που συντελέστηκε στα πάτρια (δήθεν) εδάφη τους. Κανένα αποδεικτικό μέσο, καμία εμπειρία κανένα μετέπειτα εύρημα θα είναι ποτέ σε θέση να μεταβάλει αυτό που σφυρηλατήθηκε στην παιδική τους ηλικία.

Καθώς βιώσαμε, ήδη, τις τραγικές συνέπειες όλων αυτών, στη Μακεδονία, θα έπρεπε να είχαμε αποκτήσει τα απαραίτητα αντανακλαστικά για την περίπτωση που κάτι ανάλογο θα μας συνέβαινε και στη συνέχεια. Δυστυχώς, όμως, δεν οπλιστήκαμε αρκετά από τις εμπειρίες του παρελθόντος. Διότι, ανάμεσα βέβαια και σε πολλές άλλες τραγελαφικές μεθοδεύσεις, που με ανεξήγητη παθητικότητα υφιστάμεθα, σχετικά με την επιχείρηση της γαλάζιας πατρίδας, ήδη τώρα πληροφορούμαστε, ότι αυτές επεκτείνονται και στα σχολικά βιβλία.

Οι μικροί Τούρκοι μαθητές διδάσκονται, μέσω αυτών, ότι οι κακοί, οι φαταούλες Έλληνες, κατακρατούν παράνομα όλο το Αιγαίο για τον εαυτό τους, ενώ γύρω στο μισό, αυτό, είναι τουρκικό. Να το επαναλάβω, λοιπόν, ότι στα επόμενα χρόνια καμία προσπάθεια διασκέδασης αυτής της αναλήθειας θα έχει πιθανότητες να εισακουστεί. Οι Τούρκοι, και όχι μόνο, γιατί μέσω των σχολικών βιβλίων διαχέονται οι πληροφορίες παντού, θα είναι αδύνατον να μεταπειστούν ότι το μισό Αιγαίο δεν τους ανήκει, και θα είναι πρόθυμοι να δώσουν ακόμη και τη ζωή τους για να το εξασφαλίσουν.

Και ενώ η κατάσταση έχει γίνει τόσο σοβαρή, και ενώ απαιτείται η λήψη άμεσων και όσο γίνεται πιο αποτελεσματικών μέτρων, οι δικοί μας αρμόδιοι ισχυρίζονται ακόμη και τώρα, ότι δήθεν «καταγράφεται βελτίωση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις», αλλά και ακόμη ότι υπάρχει θετικό έδαφος για «ανταλλαγή φιλικών επισκέψεων». Μωραίνει κύριος ον βούλεται απολέσαι.

Από δικής μας πλευράς, για να υπάρξει ελπίδα ανατροπής στο μέλλον, αυτών των παγιωμένων και άκρως απειλητικών καταστάσεων, το πρώτιστο απαιτούμενο είναι αυτό της εμπέδωσης της ιστορικής αλήθειας, της συστηματικής, και σε διεθνές περιβάλλον απεμπόλησης της παραποίησης της ιστορίας, της ενίσχυσης και της ανύψωσης του πατριωτικού αισθήματος, της σύνδεσης με το ένδοξο παρελθόν μας και της απόρριψης της όποιας υπόθεσης, ότι είμαστε δεδομένοι και γονυκλινείς. Οι σχέσεις μας με τη Δύση είναι, όντως, πολύτιμες, αλλά μέχρι του σημείου που δεν μας εξαφανίζουν από προσώπου Γης. Συγκεκριμένα, ουδέποτε θα έπρεπε να φτάσουμε στο σημείο να απειλούμαστε δακτυλοδεικτούμενοι από τη Ρωσία, σε περίπτωση γενικευμένης σύρραξης, επειδή όντως υπήρξαμε «βασιλικότεροι του Βασιλέως», στην επίδειξη μίσους εναντίον της.

Αλλά, το χειρότερο που μας συμβαίνει, από την άποψη μακροχρόνιων συνεπειών, είναι η συστηματική αφαίρεση, από τα σχολικά μας βιβλία, όλων εκείνων των συμβάντων που δικαιολογημένα μας κάνουν περήφανους και μας εξασφαλίζουν αξιοπρεπή διαγωγή και ενδεδειγμένες, κατά περίπτωση, αντιδράσεις απέναντι σε φίλους, εταίρους και εχθρούς. Τώρα, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, επιβάλλεται να διερωτηθούμε, γιατί ακριβώς λειτουργούμε με τόσο ανεγκέφαλο τρόπο. Και αφού έχουμε την απάντηση, να αλλάξουμε ρότα.