Της Μαρίας Νεγρεπόντη – Δελιβάνη – Δημοσιεύτηκε στο NewsBreak στις  01.12.2023

Η εθνικά ευαίσθητη περιοχή της Θράκης φορτίζεται, τελευταίως, από αντεθνικές προθέσεις και συμβάντα. Αν αυτά δεν οφείλονται σε άγνοια ή επιπολαιότητα, φοβούμαι ότι θα πρέπει να εκληφθούν ως προάγγελοι αναθεωρήσεων με τρομακτικές συνέπειες, στο status quo της, όπως αυτό ορίζεται από τη Συνθήκη της Λωζάννης.

Αποφεύγω να σκέφτομαι αρνητικά. Αλλά, ωστόσο, αυτός ο καταιγισμός, τελευταίως, γεγονότων, μυστικών συμφωνιών σε ημιεπίσημο και μυστικοπαθές περιβάλλον, ταυτόχρονα και με την αναμονή της επίσκεψης του Ερντογάν στις 7 Δεκεμβρίου, δημιουργούν μια άκρως ανθυγιεινή, ατμόσφαιρα, που εγκυμονεί σημαντικούς εθνικούς κινδύνους.

Το επίκεντρο, που δικαιολογεί σοβαρές ανησυχίες για τη Θράκη και το μέλλον της είναι, σίγουρα, το γεγονός της μη αντίδρασης της Κυβέρνησης σε αυτές τις διαδόσεις, που θα μπορούσαν και θα ήλπιζα να είναι fake news. Αλλά, έστω και έτσι, λόγω της επικινδυνότητάς τους θα όφειλαν, με όλα τα διαθέσιμα μέσα, να διαψευστούν.

Προς το παρόν, ωστόσο, δεν διάβασα και δεν άκουσα διάψευση ή την όποια μορφής αντίδραση, στο πρωτοσέλιδο σημερινό άρθρο της Κυριακάτικης Εστίας με την υπογραφή του κορυφαίου δημοσιογράφου, αλλά και πατριώτη, του Μανόλη Κοττάκη . Μακάρι, να αποδειχτεί τις επόμενες ώρες, ότι η Κυβέρνηση ουδέν γνώριζε, το ίδιο και τα ΜΜΕ, και συνεπώς διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους εναντίον των αναληθών αυτών ειδήσεων.

Δεν θα επανέλθω στην απίστευτη υπόθεση της ταινίας του Σαδίκ Αχμέτ, εφόσον το σχετικό μου άρθρο έχει δημοσιευτεί, ήδη, στο newsbreak της 25 τρέχ. Το αναφέρω, ωστόσο, ως τμήμα του «ανθελληνικού πακέτου», που ετοιμάζεται, όπως όλα δείχνουν, με εμάς να δένουμε τους κόμπους στους σπάγκους του.

Πρόκειται για τη συναίνεσή μας (αν τα παραπάνω ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα) να αποδεχτούμε ό,τι πιο επικίνδυνο, πιο ανατρεπτικό για το καθεστώς που επικρατεί στη Θράκη (και που φυσικά θα επεκταθεί και σε αντίστοιχες περιπτώσεις, όπως ανάμεσα και σε άλλες, της μακεδονικής μειονότητας) ό,τι ακριβώς απέκλεισε, για την προστασία μας, η ειρηνευτική συνθήκη της Λωζάννης: το να αποκαλούνται δηλαδή οι Μουσουλμάνοι της Θράκης «τουρκική μειονότητα”. Θυμάμαι προ ετών, όταν συζητούσα στο υπουργικό γραφείο της με τη Βιργινία Τσουδερού τα απαραίτητα μέσα που θα έπρεπε να ληφθούν για την θωράκιση της Θράκης, και μου ξέφυγε εν τη ρύμη του λόγου η έκφραση «τουρκική μειονότητα». «Μη μου το χαλάτε», μου είπε: «Είστε και νομικός»!

Τώρα, λοιπόν, και αν τελικά περάσει πιθανή απόφαση επιτροπής του Συμβουλίου της Ευρώπης, που (άκουσον, άκουσον) θα καταργεί αντίθετη ομόφωνη απόφαση του Αρείου Πάγου του 2017, η οποία απέρριψε αίτημα των μειονοτικών σωματείων να αναγνωριστούν ως τουρκικά. Ανοίγουν, έτσι, οι ασκοί του Αιόλου, και όχι μόνο για την περίπτωση της Θράκης. Τέτοιας υφής σωματεία, που είναι εκκολαπτόμενοι εχθροί στο έδαφός μας, θα πολλαπλασιαστούν εν ριπή οφθαλμού και θα οδηγηθούμε σύντομα σε δημοψηφίσματα, με άκρως καταστρεπτικά, για την Ελλάδα, αποτελέσματα.

Να υπενθυμίσω ότι η Θράκη αναγνωριζόταν σταθερά και ποικιλοτρόπως, από τις ελληνικές κυβερνήσεις προηγούμενων δεκαετιών, ως εθνικός χώρος, που χρήζει ιδιαίτερων εθνικών φροντίδων, έτσι ώστε να μην ατονήσουν στην πορεία, οι δικλείδες ασφαλείας της Συνθήκης της Λωζάννης.

Έτσι, αφότου επέστρεψα, προ αρκετών δεκαετιών, από τις μεταπτυχιακές σπουδές μου στο Παρίσι, η Θράκη αποτέλεσε ένα από τα πρωταρχικά, και θα πρόσθετα και τα μονίμως επείγοντα θέματα, που γέμιζαν την επιστημονική μου δραστηριότητα για πολλά χρόνια.

Από το 1962-67, παράλληλα με τη θέση μου στο Πανεπιστήμιο, υπήρξα σύμβουλος του Υπουργείου Συντονισμού στην ΥΠΑΒΕ (Υπηρεσία Περιφερειακής Ανάπτυξης Β. Ελλάδος), όπου με συνεργάτες μου καταρτίσαμε Σχέδιο Ανάπτυξης Βορείου Ελλάδος (με έμφαση στη Θράκη, στις ιδιαιτερότητές της και την ανάγκη ειδικής μέριμνας). Επιπλέον, σχεδόν κάθε 15 ημέρες, ως συνεργάτης του ΕΛΚΕΠΑ (Ελληνικό Κέντρο Παραγωγικότητας), αλλά και αργότερα του Οικονομικού Επιμελητηρίου, μετέβαινα στην Κομοτηνή για ομιλίες και έρευνα, με βάση πάντοτε, τις ιδιαιτερότητες της περιοχής. Το ΙΜΧΑ μου ανέθεσε έρευνα των οικονομικών προβλημάτων και επιτευγμάτων της περιοχής, που εξέδωσε σε βιβλίο (υπήρξε η διατριβή μου επί υφηγεσία) και μεταφράστηκε και γαλλικά. Στις 07.12.2022 γιορτάστηκαν σε πανηγυρική εκδήλωση, στην Κομοτηνή, τα 50 χρόνια από την ίδρυση του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου (ήμουν η μόνη εν ζωή και τιμώμενη, από την επιτροπή καθηγητών των Πανεπιστημίων ΑΠΘ και ΠΑΜΑΚ που, σε συνεργασία και με κατοίκους της περιοχής, αγωνίστηκαν για τη δημιουργία του, φυσικά για καθαρά εθνικούς λόγους). Εξάλλου, έχω αναλωθεί στη συγγραφή πολλών δεκάδων άρθρων, που δημοσιεύτηκαν στον Ο.Τ. στη Μακεδονία κλπ., και στα οποία ξεχείλιζε η αγωνία μου (που δεν ήταν προσωπική) για το που πάει η Θράκη και τι πρέπει να γίνει, κατεπειγόντως εκεί. Όταν διαλύθηκε η Σοβιετική Ένωση και ήρθαν στην Ελλάδα ομογενείς από εκείνα τα μέρη, προσπάθησα να πείσω όσο μπορούσα πιο πολλούς να εγκατασταθούν στην Κομοτηνή. Ήταν η καλύτερη δυνατή λύση, καθώς οι Πόντιοι είναι ενσυνείδητοι Έλληνες. Δυστυχώς, παρότι η Πολιτεία τους εξασφάλισε χώρο και δάνεια με καλούς όρους, προκειμένου να αποκτήσουν εκεί κατοικία, δεν τους εξασφάλισε όμως εργασία. Έχουν, οι περισσότεροι, εγκαταλείψει την περιοχή, με κύριο προορισμό, από όσο γνωρίζω, την Κύπρο.

Αυτά, και σωρεία άλλων τα αναφέρω, ακριβώς για να υπογραμμίσω ότι το πρόβλημα της Θράκης υπήρχε από παλιά, και οι εκάστοτε κυβερνήσεις, στο παρελθόν, αν όχι πάντοτε αρκετά ικανοποιητικά, το είχαν ωστόσο στο μυαλό τους και το φρόντιζαν. Εν μέσω της δικτατορίας και ενόσω το ΠΑΜΑΚ ήταν ακόμη ΑΒΣΘ δέχτηκα ένα τηλεφώνημα στο γραφείο μου, από τον τότε διοικητή της ΚΥΠ, ο οποίος με ρώτησε για ποιο λόγο θα πήγαινα τις προσεχείς ημέρες στην Κομοτηνή, και ποιους θα συναντούσα εκεί. Και όταν είχε τις πληροφορίες που ήθελε μου είπε: «Ξέρετε, η περιοχή είναι εθνικά ευαίσθητη και πρέπει όλοι να προσέχουμε πολύ».

Τώρα, λοιπόν, αν οι πληροφορίες της «Εστίας» ανταποκρίνονται στα πράγματα (και η Εστία, φευ για την περίπτωση, δεν πέφτει έξω), κάποιοι αποφάσισαν «να βγάλουμε μόνοι μας τα μάτια μας», πετώντας ελαφρά τη καρδία στον κάλαθο των αχρήστων τη σχετική εξασφάλιση που φρόντισε να μας κατοχυρώσει η Συνθήκη της Λωζάννης.

Δεν νομίζω να μπορώ να προσθέσω κάτι άλλο, εκτός της απατηλής ελπίδας και ευχής, έστω για μια φορά να έχει κάνει λάθος η Εστία.