Επί χρόνια οι Τούρκοι κλιμακώνουν τις φαντασιώσεις τους (τις επανέλαβαν και μετά το τέλος της Συνόδου στην Μαδρίτη), αναφορικά με τα δήθεν δικαιώματά τους επί των ελληνικών νησιών, τα οποία όφειλαν δήθεν να έχουν αποστρατιωτικοποιηθεί, διότι άλλως η δήθεν αυτή παράλειψη αποτελεί casus belli. Το παντελώς αβάσιμο αυτών των τουρκικών απαιτήσεων είναι γνωστό σε όλους όσοι έχουν διδαχθεί ή και απλώς ενδιαφέρονται για το Διεθνές Δίκαιο. Θυμούμαι, προ αρκετών δεκαετιών, με πόσο πάθος επέμενε σε ανάλογα εδάφια ο καθηγητής μου στο ΑΠΘ Κωνσταντίνος Ευσταθιάδης.
Ωστόσο, αυτό το ξεκάθαρο καθεστώς των ελληνικών νησιών (που αναλύεται με εξαιρετικό τρόπο, μεταξύ και άλλων, σε άρθρο του Θεόδωρου Κατσούφρου) δεν αποτελεί ασπίδα για την Ελλάδα και δεν δικαιολογεί την ανοχή των Ελλήνων αρμοδίων, απέναντι στις καθημερινές πια, πολύπλευρες και όχι μόνο λεκτικές, απειλές, προσβολές, ύβρεις και παραβιάσεις της εθνικής μας κυριαρχίας, από τους Τούρκους. Οι Τούρκοι, δυστυχώς, σε αντίθεση με εμάς που λειτουργούμε ως “πυροσβέστες”, κερδίζουν πόντους διότι έχουν μακροχρόνια στρατηγική για όλα τα θέματα που τους ενδιαφέρουν και τα προωθούν απαρέγκλιτα και σε κάθε ευκαιρία.
Από την πλευρά μας, μάς ικανοποιούν κρίσεις που μόνιμα αποδεικνύονται αβάσιμες, όπως, ότι δήθεν ο Ερντογάν έχει απομονωθεί, ότι δήθεν έχει προκαλέσει την μήνι των συμμάχων μας, ότι δήθεν οι πολιτικές του θα στραφούν εναντίον του και άλλες φαιδρότητες. Παράλληλα, αδυνατούμε να κατανοήσουμε ότι, με την ανεκτική συμπεριφορά μας απέναντι στις τουρκικές απειλές, ενθαρρύνουμε τη Δύση να επιλέγει εκφάνσεις αδιαφορίας, τις οποίες συγκαλύπτει με κενού περιεχομένου δηλώσεις.
Αυτές οι ανεπίτρεπτες δηλώσεις της Δύσης, που εμείς αφελώς εκλαμβάνουμε ως δήθεν συμπαράστασή της προς εμάς, ως δήθεν πρόθεση επιβολής τιμωρητικής πολιτικής εναντίον της Τουρκίας, αρκούν για να εφησυχάζουμε, αλλά και για να θριαμβολογούμε με τις σχετικές διαβεβαιώσεις του Τύπου. Που φεύ αποδεικνύεται έτσι το βάσιμο της κατρακύλας του βαθμού ελευθερίας των ελληνικών ΜΜΕ, στη διεθνή κατάταξη.
Οι επιτυχίες των Τούρκων
Η Δύση επιδεικνύει ακραίας μορφής ανοχές, απέναντι στις τουρκικές απειλές, στους εκβιασμούς, στις μη σύννομες ενέργειες, στις επιθέσεις και στις εισβολές εναντίον κυρίαρχων κρατών. Αυτά τα πολλαπλά μέτρα και σταθμά αποτελούν απτές αποδείξεις της παρακμής, που έχει διαβρώσει τις βασικές δυτικές αξίες, έτσι που να είναι εκτός πραγματικότητας η επίκληση της δημοκρατίας, της δικαιοσύνης, της ισότητας, αλλά και της αξιοπιστίας των ΜΜΕ, που ρέπουν ολοένα σε μεγαλύτερο βαθμό στη διάδοση ψευδών ειδήσεων.
Αυτό είναι το περιβάλλον του Διεθνούς Δικαίου, το οποίο εκμεταλλεύεται στο έπακρον ο κ. Ερντογάν. Σε αυτό το βαθιά διαβρωμένο διεθνές περιβάλλον, η επαναλαμβανόμενη διαστρέβλωση γεγονότων, αλλά και ιστορίας, εφόσον δεν αναχαιτίζεται αποφασιστικά, έχει κάθε πιθανότητα να καταλήξει, σε καθολική αποδοχή της.
Με τα τουρκικά μυθεύματα, βέβαια, πείθονται όσοι θέλουν να πειστούν, είτε επειδή, έχουν άλλα σοβαρότερα θέματα να επιλύσουν. Είτε επειδή οι Τούρκοι φωνάζουν, απειλούν, εκβιάζουν και δεν είναι διόλου τα “καλά παιδιά” της ευρωπαϊκής και διεθνούς σκηνής. Δηλαδή, δεν ανήκουν σε εκείνη την κατηγορία, στην οποία εμείς οι Έλληνες διαπρέπουμε, ως οι “καλύτεροι μαθητές της ΕΕ”. Δεν είναι, δηλαδή, όπως θεωρούνται οι Έλληνες “δεδομένοι”. Δεν λένε συνεχώς ναι, αλλά προτιμούν τα όχι.
Οι Τούρκοι επιβάλλουν με νύχια και δόντια, το εθνικό τους συμφέρον πάνω από το οποιοδήποτε υπερεθνικό. Και έτσι η διεθνής κοινότητα φοβάται και υπολογίζει τις αντιδράσεις τους. Και έτσι οι Τούρκοι έχουν κατοχυρώσει επιφανή θέση μέσα σε αυτήν. Και έτσι, εχθροί και φίλοι τους θεωρούν χρήσιμους για διαπραγματεύσεις, για σύναψη συμφωνιών, με το αζημίωτο πάντοτε και πάνω από όλα τους υπολογίζουν. Και έτσι έχουν καταφέρει οι Τούρκοι να εξασφαλίσουν την εκ των προτέρων καλή διάθεση της Δύσης που πορεύεται “με τα τουρκικά νερά”.
Ασήμαντη διεθνώς η Ελλάδα
Υποστηρίζεται, συνήθως, όταν γίνονται αυτής της μορφής αντιπαραθέσεις ότι η Τουρκία είναι μεγάλη χώρα, κατέχει σημαντική θέση στο ΝΑΤΟ και συνεπώς είναι λάθος να συγκρίνεται με τη μικρή Ελλάδα. Υπάρχουν, ασφαλώς, διαφορές που όμως σε καμιά περίπτωση δεν εξηγούν τη δική μας διεθνή ασημαντότητα, που οφείλεται δυστυχώς εξ’ ολοκλήρου στην απελπιστικά υποτελή συμπεριφορά μας. Διότι, υπάρχουν πολλές μικρές χώρες και όχι, αναγκαστικά, ιδιαίτερα προηγμένες και όχι με τόσο πλούσια “δώρα” γεωγραφικής θέσης, που κατορθώνουν με την εθνικά υπερήφανη συμπεριφορά τους, να είναι υπαρκτές και υπολογίσιμες στη διεθνή σκακιέρα.
Σχετική με την ανύπαρκτη διεθνή θέση της Ελλάδας, που φευ η ίδια επέλεξε, είναι και η δύσκολα κατανοητή ικανοποίηση του πρωθυπουργού μας, που απορρέει από τις κενές περιεχομένου, αμήχανες, χλιαρές, του τύπου “φύγε κακό από τα μάτια μου” δηλώσεις της ΕΕ, ως απάντηση στις σαφείς, αλλά και παντελώς αβάσιμες, τουρκικές απειλές εναντίον μας. Αμφισβήτηση της εθνικής κυριαρχίας των νησιών μας, τα οποία διατηρούμε δήθεν σε παράνομο καθεστώς, δηλώσεις εξάντλησης της υπομονής της Τουρκίας, επί 100 χρόνια (καθώς το εθνικό της συμφέρον επιβάλλει τώρα επίλυση του θέματος) αφήγημα περί Τουρκίας, που δεν είναι αυτή η μικρή Τουρκία που εμφανίζεται, αλλά πολύ μεγαλύτερη κ.ά.
Και σε πείσμα όλων αυτών των φανταστικών, των ανυπόστατων, των υβριστικών, των τρομακτικών εναντίον της χώρας μας δηλώσεων, ο πρωθυπουργός εμφανίζεται ικανοποιημένος, από κοινού και με τα συστημικά ΜΜΕ. Του αρκούν οι κατά καιρούς αδιευκρίνιστου περιεχομένου δηλώσεις της Τουρκίας, που σπεύδουν να βαφτιστούν ως δήθεν ευνοϊκές για εμάς, ως έχοντας δήθεν περιορίσει την συνήθη επιθετικότητα εναντίον μας. Δεν διερωτήθηκε ο πρωθυπουργός γιατί η Δύση, αν πράγματι είναι μαζί μας και εναντίον του Ερντογάν, δεν του επιβάλλει κυρώσεις για την, αναμφίβολα, εναντίον του Διεθνούς Δικαίου συμπεριφορά του.
Δεν σκέφθηκε ο πρωθυπουργός, ότι το βέτο, από το οποίο η Ελλάδα απείχε επί περίπου 50 χρόνια, ήταν τώρα απαραίτητο να επιβληθεί. Δεν έκρινε επιβεβλημένο, ο πρωθυπουργός μας, να διεθνοποιήσει την εντελώς διαφορετική στάση της ΕΕ απέναντι στην εισβολή της Ρωσίας εναντίον της Ουκρανίας, από την αντίστοιχη χλιαρή ή ανύπαρκτη, με την οποία αντιμετωπίζει την παντοιοτρόπως αναγγελόμενη εισβολή της Τουρκίας εναντίον της Ελλάδας. Η ίδια παρατήρηση ισχύει και για τη συνεχιζόμενη και επεκτεινόμενη εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο.
Η πανωλεθρία στη Μαδρίτη
Και το αποκορύφωμα (προς το παρόν) αυτής της εθνικά καταστρεπτικής εξωτερικής μας πολιτικής, διαδραματίστηκε στην προχθεσινή Σύνοδο του ΝΑΤΟ στη Μαδρίτη. Σε αυτήν ο πρωθυπουργός μας μετέβη με βαρύ διπλωματικό οπλισμό, του οποίου η προετοιμασία διήρκεσε εβδομάδες και κάλυψε σημαντικό τμήμα των ειδήσεων των συστημικών ΜΜΕ. Η Ελλάδα, όπως μας διαβεβαίωναν, πήγαινε στη Μαδρίτη για να καταφέρει αποφασιστικό πλήγμα στον κ. Ερντογάν και στις απειλές του εναντίον της χώρας μας.
Οι ίδιες αυτές ειδήσεις, εξάλλου, εμφάνιζαν τον κ. Ερντογάν περίπου ως ανεπιθύμητο από τη διεθνή κοινότητα και εκβιαστή, ο οποίος δήθεν δεν θα κατόρθωνε να πετύχει τίποτε από τα όσα επεδίωκε διότι, τάχα, είχε εξοργίσει τους συμμάχους με την απαράδεκτη συμπεριφορά του. Το αποτέλεσμα για εμάς, στη Μαδρίτη ήταν, δυστυχώς, μια επιπλέον πανωλεθρία, από αυτές με τις οποίες μας περιποιείται η Δύση. Ο κ. Ερντογάν μέσα από την ακραία, αλλά αποδοτική εκβιαστική του τακτική, πήρε σχεδόν όλα όσα επεδίωκε.
Και εμείς, ούτε ακουστήκαμε, ούτε κάναμε αντιληπτή την εκεί παρουσία μας, (ωστόσο έχει απαθανατιστεί σε φωτογραφία με τους Ισπανούς άνακτες!). Και το χειρότερο για εμάς, από την τραγωδία της Συνόδου της Μαδρίτης, είναι το γεγονός ότι ο πλανητάρχης συζήτησε με τον κ. Ερντογάν το πρόβλημα της “ηρεμίας του Αιγαίου”, χωρίς εμάς. Ίσως η εξήγηση αυτής της ηχηρής παράλειψης να σχετίζεται με την εθνικά εγκληματική υπόθεση του Turkaegean.
Μαδρίτη: Αδιανόητοι οι πανηγυρισμοί
Παρότι αδιανόητο, αλλά όμως αληθινό, ο πρωθυπουργός μας επέστρεψε από τη Μαδρίτη ικανοποιημένος, και τα γνωστά συστημικά ΜΜΕ επιδόθηκαν σε μακροσκελείς αναλύσεις των λόγων αυτής της ικανοποίησης. Υποθέτω ότι ο υποτιθέμενος θρίαμβος στη Μαδρίτη δικαιολογήθηκε με βάση την ελπίδα, ότι θα περάσουμε ένα ήσυχο καλοκαίρι, καθώς ο κ. Ερντογάν, μετά τους θριάμβους του, είχε παύσει να μας απειλεί και να μας βρίζει και μετά την ηρεμία του καλοκαιριού, είχε ο Θεός το τι θα κάναμε!
Όμως, η υπόθεση αυτή αποδείχθηκε εντελώς αβάσιμη, δεδομένου ότι η εκεχειρία είχε διάρκεια ζωής μόλις 48 ωρών και ο Τούρκος πρόεδρος επανήλθε δριμύτερος. Είναι, όντως, ακατανόητο, επικίνδυνο και προσβλητικό το ότι δεν χρησιμοποιούμε, με συνέχεια και αποφασιστικότητα, τα νομικά κατοχυρωμένα δίκαιά μας, εφόσον, όπως φαίνεται, οι σύμμαχοι (έστω και αν δεν το εφαρμόζουν), δηλώνουν ωστόσο πίστη στην επίλυση των προβλημάτων μέσω του Διεθνούς Δικαίου.
Γιατί ουδέν τελικώς τολμούμε να απαιτήσουμε; Γιατί λέμε ναι σε όλα; Γιατί περνάμε σαφώς τα υπερεθνικά συμφέροντα πάνω από τα εθνικά; Γιατί ουδόλως αξιοποιούμε τη γεωγραφική μας θέση αλλά, αντιθέτως, δεχόμαστε σιωπηρώς να μετατρέπουμε εδάφη μας σε πυριτιδαποθήκη, για χάρη των συμμάχων μας, χωρίς προβληματισμούς και φυσικά χωρίς αντάλλαγμα; Επιβάλλεται ριζική ανατροπή αυτής της υποτελούς πολιτικής, αν θέλουμε να εξακολουθήσει να υπάρχει Ελλάδα.
