Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη – Δημοσιεύτηκε στο Newsbreak 12.02.2023
Η είδηση περί πολυγαμίας, στις ΗΠΑ, όπως αυτή δημοσιεύτηκε από τον Economist της 14.01.2023, σ. 38, πέρασε παραδόξως ασχολίαστη, από όσο γνωρίζω. Πρόκειται για ένα ζευγάρι, στο οποίο προστέθηκε και ένας δεύτερος «μπαμπάς», και που τα δύο παιδιά του αρχικού ζεύγους αποκαλούν “μπόνους μπαμπά». Καθώς, προς το παρόν, καμία Πολιτεία των ΗΠΑ δεν έχει νομιμοποιήσει το νέο αυτό οικογενειακό σχήμα, η περί ης οικογένεια έσπευσε να υπογράψει, ενώπιον δικηγόρου, σύμφωνο διατροφής και ανατροφής των παιδιών, σε περίπτωση διάσπασης ή θανάτου ενός από το τρισδιάστατο σχήμα των «.γονέων».
Το σχήμα αναγνωρίζεται ως “συναινετικό μη-μονογαμικό σύμφωνο» (CNM) και εννοείται ότι μπορεί να περιλάβει εντός του και πέραν των τριών «γονέων». Σύμφωνα με έρευνα του Πανεπιστημίου Chapman ένας στους είκοσι, σε παρόμοια σχέση, αναζητεί την υπογραφή “συναινετικού μη-μονογαμικού συμφώνου». Κυρίως ομοφυλόφιλοι καταφεύγουν στο αναδυόμενο αυτό σχήμα. Πρόκειται για συναινετική πολυσυντροφικότητα, δηλαδή πλέγματα ερωτικών σχέσεων, που μπορεί να διαχειρίζονται από κοινού και πρακτικά ζητήματα της ζωής, όπως κάνουν παραδοσιακώς οι παντρεμένοι και τα ζευγάρια, διεκδικώντας και την από κοινού γονεϊκότητα.
Η αποδοχή της πολυγαμίας
Στο σχήμα αυτό αρχίζουν να ενδίδουν κράτη και πόλεις, προς το παρόν με δειλές και στη σκιά της νομιμότητας αναγνωρίσεις δικαιωμάτων στους μετέχοντες. Ένας δικαστής στη Νέα Υόρκη αναγνώρισε το δικαίωμα, σε τρίτο μέλος ενός τέτοιου σχήματος, από το οποίο ο ένας απεβίωσε, να καρπωθεί τη συμφωνία δικαιώματος στην κοινή στέγη, που είχε υπογραφεί από τους τρείς. Το 2020 σε πόλη έξω από τη Βοστώνη δικαστής αναγνώρισε για πρώτη φορά το δικαίωμα επέκτασης ασφάλειας υγείας, από τον αρχικό ασφαλισμένο, σε υπαλλήλους, που τυγχάνουν σύντροφοι, σε οικογενειακό σχήμα. Τέτοιες υποχρεώσεις επιβάλλονται σε δημόσιες και όχι προς το παρόν και σε ιδιωτικές επιχειρήσεις.Όπως ήταν αναμενόμενο, έχουν ήδη αρχίσει διαμαρτυρίες από μέλη του πολυγαμικού σχήματος, που αντιμετωπίζουν δυσάρεστες διακρίσεις, και ταυτόχρονα εκφράζονται απαιτήσεις για ίση μεταχείρισή τους, αλλά και για νομοθετική αναγνώριση του νέου status.
Το νεοεμφανιζόμενο αυτό τοπίο οικογενειακής παραλλαγής σημειώνει διαχρονική πρόοδο αναγνώρισης. Σχετική έρευνα του 2020 διαπιστώνει ότι ήδη το 1/5 των Αμερικανών αναγνωρίζει την ηθική βάση της πολυγαμίας, ενώ το ποσοστό αυτό έχει τριπλασιαστεί από το 2006.
Μορφές αναγνώρισης της δυτικής πολυγαμίας
Η πολυγαμία στη Δύση, μέχρι στιγμής εμφανίζεται αντίστροφη από την καθιερωμένη σε πολλές μουσουλμανικές χώρες. Δηλαδή, στη Δύση το σχήμα εμφανίζεται με περισσότερους του ενός άνδρες, στην «οικογένεια», αλλά με μία μόνο γυναίκα, και συνεπώς είναι το αντίστροφο σχήμα του καθιερωμένου χαρεμιού με έναν άνδρα. Πρόκειται, ασφαλώς, για διείσδυση άλλου πολιτισμού, στον δυτικό. Μπορεί, ίσως να εξυπηρετεί την προσπάθεια μείωσης του γήινου πληθυσμού. Να παρατηρηθεί, στο σημείο αυτό, ότι η πολιτιστική αυτή διείσδυση γίνεται δεκτή χωρίς να έχει προηγηθεί «σύγκρουση πολιτισμών», διαψεύδοντας τον Σαμουελ Χάντιγκτον, που είχε προβλέψει σύγκρουση στο γνωστό του βιβλίο .
Η πολυγαμία ως επιστέγασμα των ανατροπών της παραδοσιακής οικογένειας
Θα μπορούσε να προβληθεί ως εξήγηση της έλλειψης αντίδρασης ή/και αδιαφορίας, κατά την αποδοχή της πολυγαμίας από τη Δύση, το γεγονός ότι έχουν προηγηθεί σωρεία ανάλογων ανατροπών στο πεδίο αυτό, ώστε να έχουν εξαντληθεί οι όποιες αντιρρήσεις. Και σε τελική ανάλυση, θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι «δεν είναι δα και κάτι τραγικό: μια νομιμοποίηση εξωσυζυγικών σχέσεων», που ελπίζεται επιπλέον να περιορίσει τα διαζύγια, και να εξασφαλίσει πολλούς πατεράδες στα παιδιά της πολυγαμικής οικογένειας. Εξάλλου, μπορεί έτσι να περιοριστεί, και το άγχος των οικογενειακών βαρών, που τώρα πέφτει σε έναν αρχηγό της οικογένειας, στις δύσκολες αυτές εποχές που ζούμε.
Αλλά ποιανού θα είναι τα παιδιά;
Και ο θεσμός της οικογένειας; Η ευλογία της από τη Χριστιανική θρησκεία; Το οικογενειακό δίκαιο; Και ποιανού από τους πολλούς πατεράδες θα είναι τα παιδιά; Μα, (θα αντιταχθούν ορισμένοι), στον 21ο αιώνα θα ασχολούμεθα με απολιθώματα; Εδώ, φθάνει ο μετάνθρωπος και η τεχνητή νοημοσύνη, και εμείς θα ανησυχούμε για το ποιος είναι ο πατέρας των παιδιών μας; (και εδώ να υπενθυμίσω τις σοφές εβραϊκές προδιαγραφές, σύμφωνα με τις οποίες, Εβραίος αναγνωρίζεται μόνο αυτός που γεννήθηκε από Εβραία μητέρα).
Η κατάρρευση των ουτοπιών περί αφομοίωσης των μεταναστών
Η αναγνώριση της πολυγαμίας που ενσκήπτει στη Δύση, έστω και αντιστραμμένη (πολλοί άνδρες και όχι πολλές γυναίκες), φαίνεται να διαψεύδει παταγωδώς την ουτοπία της δυνατότητας αφομοίωσης των μεταναστών, που στη χώρα μας υποστηρίχτηκε από την ΠτΔ και τον Πρωθυπουργό. Η εισβολή της πολυγαμίας, ενός από τα ισχυρότερα πολιτισμικά στοιχεία των πολυπληθέστερων μεταναστών, ακυρώνει εν τη γενέσει της αυτή την ελπίδα.
Η υποτέλειά μας στα πάντα
Δικαιολογείται, άραγε, ο πανικός μας εν όψει της νέας αυτής ανατροπής στοιχείων του πολιτισμού μας που έρχεται και σε εμάς; Η απάντηση εξαρτάται από το πως αντιμετωπίζεται το πρόβλημα αυτό από τον καθένα μας. Αυτοί που φορούν παραδοσιακά γυαλιά θα τρομοκρατηθούν με την απειλή της έλευσης της πολυγαμίας και θα επιβεβαιώσουν τους φόβους τους ότι όλα έχουν χαθεί στην ταχύτατα παρακμάζουσα Δύση (όπως περίπου το περιγράφω στο σύγγραμμά μου «Το τέλος της οικονομικής κυριαρχίας της Δύσης και η εισβολή της Ανατολής»). Και πιθανότατα θα αναρωτηθούν αν μπορεί να γίνει κάτι, για να σταματήσει η πορεία προς την εξαφάνιση της Δύσης ή τουλάχιστον αυτή να καθυστερήσει. Όμως, για όσους έχουν επιλέξει «προοδευτικά» ομματοϋάλια, για αυτούς που η σημαία είναι ένα απλό πανί, και συνεπώς είναι αδιάφορο το αν την κρατά Ελληνόπουλο στις παρελάσεις ή παιδί που προέρχεται από οποιονδήποτε διαφορετικό πολιτισμό του ελληνικού, εύκολα θα υποκύψουν στα πάντα, και δεν θα αγωνιστούν για τίποτε.
Υπερέχουν σε αριθμό οι εθνομηδενιστές;
Τα όσα συμβαίνουν γύρω μας σε καθημερινή βάση φοβούμαι ότι προβάλουν την επικράτηση των «προοδευτικών» ανάμεσά μας και όχι των παραδοσιακών. Είναι αυτοί που έχουν πειστεί ότι κανενός είδους αντίσταση δεν έχει πιθανότητες επιτυχίας, γιατί έρχονται «τσουνάμια» από παντού, που αδυνατούμε να τα σταματήσουμε. Έτσι, και γι’ αυτό, λέμε ΝΑΙ σε όλα, όσα συστηματικά μας επιβάλλονται από εξωτερικά συμφέροντα. Για τα εθνικά μας θέματα κρίνουμε ότι, στις περιστάσεις που διανύουμε, αρκεί η συνεχής επίκληση του διεθνούς δικαίου, έστω και αν η εφαρμογή του είναι ολοένα και πιο περιπτωσιακή. Υποστηρίζουμε, ακόμη, ότι η θρησκεία και η ιστορία μας θα πρέπει να διδάσκονται χωρίς γωνίες, η πρώτη προαιρετικά, για να αφήνει ανοικτό το δρόμο και για άλλες θρησκείες, και η δεύτερη για να ενθαρρύνει την ειρηνική συνύπαρξη λαών και πολιτισμών. Ειδικότερα, στο σημείο αυτό προωθείται, από γερμανικής πλευράς, και με ιδιαίτερο ζήλο τον τελευταίο καιρό, μια γιγαντιαία επιχείρηση απάλειψης των βαρβαροτήτων των Ναζί κατά την κατοχή στην Ελλάδα. Υποστηρίζεται ότι η διατήρηση της μνήμης εκείνων των καταστροφών δεν βοηθά σε τίποτε, και έτσι δεν βλέπουμε ότι αυτές συνεχίζονται με τα εγκληματικά μνημόνια. Γι αυτό, και σπεύδουμε να λέμε ΝΑΙ σε ότι μας προτείνεται ή αποφασίζεται έξωθεν και ερήμην ημών. Γι αυτό και με τέτοια ευκολία εκλαμβάνουμε ως ασήμαντη λεπτομέρεια το ότι οι καλοί φίλοι μας οι Γερμανοί αρνούνται επί 80 χρόνια να μας καταβάλουν τα θηριώδη χρέη, που μας οφείλουν από την κατοχή, παρότι μας πνίγουν για να καταβάλουμε εμείς μέχρι ρανίδας τα κατά πολύ μικρότερα δικά μας προς αυτούς. Ως αναπότρεπτο κακό εκλαμβάνουμε, ακόμη, το γεγονός ότι έχει αρχίσει η επιχείρηση πετάγματος στο δρόμο χιλιάδων οικογενειών, επειδή χρωστούν, ενώ τα σπίτια τους ξεπουλιούνται για ένα κομμάτι ψωμί, στα διάφορα funds (άλλως, κοράκια). Αλλά, όμως, εμείς, μετά το μεγάλο ΟΧΙ, ξέρουμε μόνο το ΝΑΙ, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για τους δυτικούς μας φίλους. Δεν θέλουμε επ’ουδενί να τους δυσαρεστήσουμε, έστω και αν έτσι θυσιάζουμε υπέρτατα εθνικά μας συμφέροντα.
Άρχισα με την πολυγαμία, που μας έρχεται σύντομα, όπως όλα δείχνουν, και που σίγουρα θα τη δεχθούμε χωρίς αντίδραση. Για να υποστηρίξω ξανά και πάλι ότι το κυρίαρχο ελληνικό πρόβλημα, είναι αυτό της υποτέλειας. Αυτό που μας καταπίνει γουλιά-γουλιά. Και χρησιμοποίησα τον πρώτο πληθυντικό, διότι θεωρώ ότι όλοι εμείς οι Έλληνες είμαστε υπεύθυνοι για το χαμό της Ελλάδας. Και αυτοί που συναινούν, αλλά και αυτοί που διαφωνούν χωρίς να αντιδρούν. .
