Της Μαρίας Νεγρεπόντη – Δελιβάνη – Δημοσιεύτηκε στο Newsbreak στις 03.08.2023
Η φλεγόμενη, για πολλοστή φορά, από άκρου σε άκρο Ελλάδα, που στοίχισε με τόσο τραγικό τρόπο τη ζωή σε δύο πιλότους Canadair και κατάπιε πέντε ακόμη άτομα, που απανθράκωσε χιλιάδες ζώα, που πυρπόλησε τεράστιες δασικές εκτάσεις, και που κονιορτοποίησε περιουσίες και επιχειρήσεις, προσφέρεται για πολλές ερμηνείες. Από αυτές, ωστόσο, θα πρέπει να εξαιρεθεί πρώτον η κλιματική αλλαγή και δεύτερον η ανεπαρκής προετοιμασία του κρατικού μηχανισμού. Και τούτο, όχι βέβαια διότι δεν έχουν και αυτές σημαντικό ποσοστό ευθύνης, για τις βιβλικές και επαναλαμβανόμενες αυτές καταστροφές, αλλά διότι δεν είναι, σίγουρα, οι κύριοι υπαίτιοι.
Οι υπεύθυνοι αυτών των εγκλημάτων
Υποστηρίζω ότι η υπερθέρμανση του πλανήτη, καθώς και η ελλιπέστατη αντιμετώπιση των εν γένει προβλημάτων, στην Ελλάδα, αποτελούν δευτερεύουσας σημασίας ενόχους των πυρκαγιών. Αντιθέτως, οι ερμηνείες, σχετικά με τους εμπρησμούς φέτος αλλά και στο εγγύς παρελθόν, που χαρακτηρίζονται, επιπολαίως βέβαια, συνομωσιολογικού δήθεν περιεχομένου, είναι δυστυχώς αυτές που απηχούν την απεχθή πραγματικότητα. Να σημειώσω ότι με την ευκαιρία των πρόσφατων βιβλικών καταστροφών στην Ελλάδα, ο κ. Πρωθυπουργός διαπίστωσε επιτέλους, την ύπαρξη «ανθρώπινου χεριού με δόλο». Αφήνω στην άκρη το συμπλήρωμα της πρωθυπουργικής φράσης που είναι « και ή από αμέλεια», καθώς πιστεύω ότι η όποιας μορφής και έκτασης ανθρώπινη αμέλεια θα ήταν αδύνατον να εξηγήσει τις πολυάριθμες συμπτώσεις, συναρτήσεις, επιλογές ανάφλεξης κ.ο.κ., που ενδύονται στην Ελλάδα οι δολοφονικές πυρκαγιές.
Ο δόλος που βρίσκεται πίσω από αυτές τις εγκληματικές ενέργειες, αποβλέπει οπωσδήποτε σε κάποιους στόχους, που αν γινόταν γνωστοί, θα είχε αποκαλυφθεί και η ταυτότητα των ενόχων.
Οι σκιώδεις, αλλά διαφανείς στόχοι
Παρότι, η αλυσίδα των συνειρμών ανοίγει απέραντο πεδίο υποθέσεων, σχετικά με τους επιδιωκόμενους στόχους των εμπρησμών, αυτές βασίζονται σε σωρεία ενδείξεων, αλλά στερούνται δυστυχώς αποδείξεων.
Ο κ. Μανώλης Κοττάκης σε ένα «εκ βαθέων» άρθρο του στην Κυριακάτικη Εστία της 30ης Ιουλίου, ανοίγει τους ασκούς του Αιόλου, ως προς τις ερμηνείες των εγκληματικών εμπρησμών, χωρίς ωστόσο να καταλήγει σε αδιαφιλονίκητο συμπέρασμα.
Η αδυναμία αυτή μπορεί ενδεχομένως να αποδοθεί στο γεγονός ότι οι πυρκαγιές δεν έχουν πάντοτε και αναγκαστικά ως κυρίαρχο στόχο τα στενά ελληνικά συμφέροντα. Αντιθέτως, δίνεται συχνά η εντύπωση της ύπαρξης αντιμαχόμενων συμφερόντων με πολυάριθμους αποδέκτες, που επιλέγουν την Ελλάδα, ως εύκολο και ανώδυνο για τους ίδιους πεδίο επίλυσης των διαφορών τους. Ενδεικτικά αναφέρομαι στα αίτια των πυρκαγιών του 2007, και θα υποστήριζα ότι είναι δύσκολο να μη συσχετιστούν με την υπογραφή Πούτιν-Καραμανλή για τον αγωγό South Stream, που ξεσήκωσε λυσσαλέες αντιδράσεις από παντού (βλ. το βιβλίο Μ. Κοττάκη με τίτλο «Οι απόρρητοι φάκελοι…»). Πολλοί οι ενδιαφερόμενοι και εξιλαστήριο θύμα η Ελλάδα.
Και στις φετινές, φυσικά, πυρκαγιές μπορεί, θεωρητικά, να αναζητηθούν πολυάριθμοι στόχοι. Αν η τύχη του Αιγαίου δεν έχει ήδη κριθεί, η τυχόν πρόθεση επίδειξης ισχύος της γειτονικής χώρας, θεμελιώνει υποψίες, με επίκεντρο, την περισφικτικά κυκλική πυρπόληση της Ρόδου. Άλλες τοποθεσίες που συγκέντρωσαν το φετινό ενδιαφέρον των πυρπολητών είναι περιοχές με διυλιστήρια ή με βάσεις αμερικάνικες.
Η ακραία μας υποτέλεια, ως κυρίως υπεύθυνη των δεινών μας
Καθώς, τα αποδεικτικά στοιχεία για τους εμπρησμούς, αν και εύγλωττα, δεν επιτρέπουν ωστόσο την κατάληξη σε αδιαμφισβήτητο συμπέρασμα, θα το αναζητήσω, εκεί που όπως έχω υποστηρίξει άπειρες φορές (και στο τελευταίο μου βιβλίο με τίτλο «Για την Ελλάδα που ματώνει»), ελλοχεύει η πηγή των δεινών μας: στην ακραίας μορφής υποτέλειά μας. Αυτήν που, όπως φαίνεται έχουμε πειστεί, ότι μας υποχρεώνει να υπηρετούμε αδιαμαρτύρητα αλλότρια συμφέροντα, έστω και όταν αυτά γρονθοκοπούνται με τα δικά σας. Στο σημείο αυτό αναφέρομαι, ενδεικτικά, στην τελευταία προς το παρόν πράξη ακραίας υποτέλειας μας, που ταυτόχρονα περιέχει και πολύ υψηλό κίνδυνο: στον πόλεμο της Ουκρανίας. Και εύλογα διερωτάται κανείς αν ήταν, άραγε απαραίτητο, για την πατρίδα μας, να αναρριχηθεί στις επάλξεις της στήριξης αυτού του πολέμου, από τον οποίον άλλωστε μόνον δεινά θα μπορούσε να αναμένει; Δεν θα ήταν, αντιθέτως αρκετή, και σαφέστατα λιγότερο επικίνδυνη, η απλή έκφραση συμπαράστασής μας στην Ουκρανία (στάση που επέλεξαν αρκετές ευρωπαϊκές χώρες), παραμένοντας διακριτικά στην ουρά του ΝΑΤΟ, και δηλώνοντας απλώς την εκεί παρουσία μας;
Απειλητικά ερωτήματα
Οι φετινοί εμπρησμοί, όμως, φαίνεται να βαρύνονται και με ορισμένα ερωτηματικά, τα οποία παραπέμπουν σε εφιαλτικές απαντήσεις. Το αν, δηλαδή, πρώτον, κάποιοι από τους μπουρλοτιέρηδες εισχώρησαν πρόσφατα ή ήδη βρίσκονται από παλιά στον ελλαδικό χώρο. Και αν πρόκειται, δεύτερον, για τους ίδιους, που με βάση σχετικές επίσημες δηλώσεις αξιωματούχων μας, έχουμε εναποθέσει επάνω τους τις ελπίδες μας «για την επίλυση του προβλήματος της υπογεννητικότητας μας». Και, τέλος αν αυτοί οι εμπρηστές, εντός των συνόρων μας, ενεργούν με βάση έξωθεν εντολές.
Αν οι απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα είναι καταφατικές, που είναι και το πιθανότερο, ποιο τελικά είναι το μέλλον, που διαγράφεται για την πατρίδα μας, αν εξακολουθήσει να υπηρετεί στόχους, που αντίκεινται στα δικά της συμφέροντα, και αν δεν ανανήψει, επιδιώκοντας μια εθνικά ανεξάρτητη πορεία, στην Ευρώπη και την υφήλιο;
