Της Μαρίας Νεγρεπόντη – Δελιβάνη – Δημοσιεύτηκε στο Newsbreak στις 08.02.2024
Η απόφασή να τοποθετηθώ στα πρόσφατα συμβάντα στη ΝΟΕ του Πανεπιστημίου της Κομοτηνής δικαιολογείται όχι μόνο από τους μακροχρόνιους δεσμούς μου με την περιοχή και με την ίδρυση του Δημοκρίτειου.
Αλλά ούτε μόνο από τις σχετικές εμπειρίες μου των τριών πρυτανικών μου θητειών. Αντιθέτως, παρ ότι διάβασα με ιδιαίτερη προσοχή τις σχετικές περιγραφές της παραδοσιακής εφημερίδας της Κομοτηνής «Παρατηρητής», της 6ης τρέχ., αλλά και το σχετικό άρθρο του Μανώλη Κοττάκη στην «Εστία» της 7ης τρέχ., δεν μπόρεσα να εξασφαλίσω ακριβή εικόνα του τι, πως και γιατί συνέβησαν τα όσα συνέβησαν εκεί. Ο λόγος της φοιτητικής αναταραχής στη ΝΟΕ Κομοτηνής ήταν η αντίθεσή τους στην ειλημμένη απόφαση της Κυβέρνησης για την άμεση ίδρυση ιδιωτικών Πανεπιστημίων στην Ελλάδα. Με το μέγα αυτό πρόβλημα θα ασχοληθώ συνοπτικά στη συνέχεια, χάρη στην ευκαιρία που μου δίνεται έτσι να πω τη γνώμη μου.
Ι. Θα αρχίσω από τα όσα συνέβησαν το βράδυ της Δευτέρας 5 τρέχ. τα οποία μου είναι άκρως δυσνόητα, για να μην πω και ακατανόητα. Το κέντρο της ανωμαλίας είναι, βέβαια, η είσοδος των ΜΑΤ στον πανεπιστημιακό χώρο και η βίαιη προσαρμογή 18 φοιτητών στο Α.Τ. Πως βρέθηκαν τα ΜΑΤ σε χώρο που απαγορεύεται η παρουσία τους. Ποιος ή ποιοι ανέλαβαν την ευθύνη της πρόσκλησής τους εκεί, και με ποια δικαιολογία; Με τι κατηγορίες βαρύνονται οι προσαχθέντες σπουδαστές, που από όσα έχουν διαρρεύσει θα πάνε και σε δίκες, για τα έξοδα των οποίων συλλέγονται χρήματα από τους συμφοιτητές τους;
Οι πανεπιστημιακοί, και ειδικότερα αυτοί με διοικητικές εμπειρίες γνωρίζουν ότι το θέμα της πρόσκλησης ΜΑΤ σε πανεπιστημιακούς χώρους απαγορεύεται δια ροπάλου, εκτός αν αποδεδειγμένα κινδυνεύουν ζωές. Κινδύνευαν, όντως, ζωές στο Δημοκρίτειο την περασμένη Δευτέρα; Νομίζω ότι η σχετική έρευνα για τις συνθήκες εισόδου της Αστυνομίας στον πανεπιστημιακό χώρο του Δημοκρίτειου αποτελεί το κυρίαρχο θέμα για την ομαλοποίηση της κατάστασης.
ΙΙ. Είναι, όντως, δύσκολη η επιχειρηματολογία εναντίον της ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων στην Ελλάδα, όταν σε ολόκληρη την υφήλιο αυτά έχουν γίνει δεκτά και σε πολλές περιπτώσεις λειτουργούν, με λιγότερα ή περισσότερα προβλήματα, εδώ και χρόνια.
Θα προσπαθήσω, ωστόσο, να υποστηρίξω ότι η λήψη σχετικής, με την ίδρυσή τους, απόφασης στην Ελλάδα θα όφειλε να είχε προβληματίσει περισσότερο και σοβαρότερα τους αρμόδιους με τη γνώση ότι «ότι λάμπει δεν είναι χρυσός».
Οι σοβαρές μου αντιρρήσεις, σχετικά με τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, αναφέρονται, καταρχήν στην άκρως προβληματική κατάσταση στην οποία βρίσκεται η οικονομία μας, χωρίς διακοπή, από το 2010 και μέχρι σήμερα, υπενθυμίζοντας ότι επί 13 χρόνια το ΑΕΠ δεν άγγιξε ακόμη το αντίστοιχο της παραμονής των μνημονίων. Συνεπώς, υπάρχουν πολύ πιο επιτακτικές προτεραιότητες, στην πατρίδα μας, από νεοπλουτίστικες επιλογές περί ιδιωτικών πανεπιστημίων.
Και για να μείνουμε στο χώρο των ελληνικών πανεπιστημίων. Έχουν αναρωτηθεί, και έχουν ερευνήσει, έστω και στοιχειωδώς, οι αρμόδιοι, την όντως προβληματική, για να μην προσθέσω και οικτρή κατάσταση, στην οποίαν έχουν περιέλθει τα ΑΕΙ της χώρας, μετά την εισβολή των εγκληματικού περιεχομένου μνημονίων; Και αν ναι, εύλογα τίθεται το ερώτημα του αν οι αρμόδιοι φρόντισαν να διαπιστώσουν τη θλιβερότητα που τυλίγει το σύνολο των δραστηριοτήτων και των συνεπειών της δημόσιας ανώτατης εκπαίδευσης. Και αν ναι, θα πρέπει να απαντηθεί με ποια επιχειρήματα, και ποιες ελπίδες δικαιολογείται η ειλημμένη απόφαση πρόσκλησης ξένων ιδιωτικών πανεπιστημίων; Δεν είναι ηλίου φαεινότερο, ότι με τις παρούσες συνθήκες, τα δημόσια πανεπιστήμια, στην Ελλάδα, θα μετατραπούν, από την επομένη της λειτουργίας των ιδιωτικών, σε φτωχούς, σε ρακένδυτους συγγενείς των εισαγομένων;. Είναι αλήθεια ότι άκουσα, σήμερα, από επίσημα χείλη τη δήλωση ότι……… « η Πολιτεία θα βελτιώσει ΤΩΡΑ και τα δημόσια πανεπιστήμια, θα κάνει επενδύσεις σε αυτά». Αλλά μάλλον δεν άκουσα καλά! Στη Σορβόννη, πριν από κάποια χρόνια, υπήρχε ένα μεταπτυχιακό δίπλωμα, που προοριζόταν μόνο για ξένους (καθώς οι Γάλλοι δεν ήθελαν να δίνονται σε αλλοδαπούς τα πολύτιμα κρατικά διδακτορικά τους) και τα οποία είχαν επικρατήσει με το χαρακτηρισμό «καλά για την Ανατολη»! Δεν ξέρω γιατί, αλλά ωστόσο δεν φεύγει από το μυαλό μου αυτή η πολύ γνωστή φράση σε όσους παλαιότερους έκαναν μεταπτυχιακές σπουδές στη Γαλλία.
Εύχομαι να κάνω λάθος Αλλά φοβούμαι ότι η εσπευσμένη δημιουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων, στην Ελλάδα, πριν σταθούν, έστω και οριακά στα πόδια τους, τα δικά μας δημόσια, ανοίγει διάπλατες πόρτες για την απονομή, στα Ελληνόπουλα, ‘Διπλώματα καλά για την Ανατολή» (όταν, βέβαια, η Ανατολή δεν ήταν αυτή που ήταν στις ημέρες μου στη Σορβόννη).
Αναπόφευκτα, το μυαλό των οικονομολόγων, και όχι μόνο, ενόψει αυτής της βεβιασμένης απόφασης, για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, πηγαίνει στην ίδια γραμμή με ότι έχει προηγηθεί, και με ότι ετοιμάζεται με την ιδιωτικοποίηση υπηρεσιών κοινωνικής ωφέλειας, στα πλαίσια πολιτικής άκρατου φιλελευθερισμού. Ωστόσο, προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου, ότι η απόφαση για ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων δεν φέρει αυτήν της επικίνδυνη σφραγίδα ιδεολογικής υπερβολής.
